Stageverslag, giga golven, surfen en verbrand
Door: RobbinBudie
Blijf op de hoogte en volg Robbin
20 April 2011 | India, Kovalam
Zo, even tijd voor een uitgebreid inhaal-verslag.
We hebben ondertussen al 1.5 week geleden eye-camp gehad op het SMART. Dit was nog een heel geregel vooraf. Er komen tijdens zo'n kamp verschillende artsen met hun medisch team naar het centrum. Om ervoor te zorgen dat artsen willen blijven komen om te helpen is het natuurlijk heel belangrijk om het ze zo comfi mogelijk te maken.
Voor hun aankomst vond er daarom een enorme schoonmaak plaats en kregen we van verschillende contactpersonen een hoop spullen toegestuurd die erg handig waren tijdens de OK's. Denk hierbij aan surgery-kits, microscopen, maar ook veel sorteerwerk van onbruikbare spullen of uberhaubt uitzoeken waarvoor iets dient.
Het was dus een hoop geregel vooraf, waarbij echt alles uit de kast werd gehaald voor het team.
Zaterdagochtend druppelde langzaam iedereen binnen en 's middags was het zo ongelooflijk druk met patienten, en alle medische staf dat we bijna tussen alle indiers onze eigen mensen niet meer terugvonden. Wel geweldig om te zien hoe efficient er op zo'n moment gewerkt wordt. Eerst werden de patienten ingeschreven en letterlijk gesorteerd waarvoor ze behandeld moesten worden en werd de medicatie klaargelegd.
De artsen kregen een rondleiding door de OK en probeerden deze naar hun eigen idee in te richten. Een totale omzwaai natuurlijk voor hen in vergelijking met de OK's in een modern ziekenhuis.
Het waren twee ontzettend drukke dagen voor het team en de doorstroom van patienten was ongelofelijk.
Aangezien ik eerder op de Dagverpleging stage heb gelopen en op de OK heb gestaan, kon ik goed de verschillen zien van de oog-operaties. In grote lijnen gebeuren dezelfde dingen, maar zoals hier altijd al het geval is, moet je een groter improvisatievermogen hebben en de steriliteit niet te serieus willen nemen. Dan krijg je gewoon niks voor elkaar.
Er zijn het hele kamp geen complicaties opgetreden, wat echt wonderbaarlijk is. Het was dus een geslaagde onderneming en zeker (over een aantal maanden als er weer een boel patienten zijn) voor herhaling vatbaar.
De week daarop heb ik me veel bezig gehouden met het proberen van het verzamelen van patienteninformatie. Samen met de vertaalhulp van Esther en Sumathi ging dit beter dan verwacht en het was ook echt leuk om eens wat 'beter' met de patienten te kunnen communiceren. Aangezien ik de enige buitenlandse was, konden velen hun nieuwschierigheid niet bedwingen en werden ze stukken spraakzamer.
Sommige gegevens zijn echter ook shockerend. Een volwassen jonge vrouw van 30 kg.. Onbegrijpelijk dat ze nog zo'n lange tocht kunnen ondernemen naar het SMART in de weeromstandigheden van India.
Ook kwam een moslim gezin met hun kleuter langs. Hij had een bloedneus, wat in eerste opzicht niet zo ernstig lijkt. Tot je meer informatie krijgt. Het jongetje heeft Leukemie en daardoor steeds ergere bloedstollingsproblemen (een van de minder ernstige gevolgen van deze verschrikkelijke ziekte). Het grote en zo zielige probleem is dat de ouders geen geld hebben voor behandeling. Wat dus betekent dat het kind uiteindelijk sterft aan de complicaties van deze ziekte. En waarom? Omdat hij niet behandeld wordt zonder dat er veel geld voor betaald wordt. Dat is toch niet voor te stellen?!
Helaas hier wel dus en de arts kan niet veel voor hem doen dan wat medicatie voorschrijven die het lijden voor hem zal verlichten.
Heftige verhalen horen hier dus bij het normale dagelijks leven.
Als beloning voor onze inzet mochten we een kleine vakantie inlassen tussen onze stage door, aangezien er begin mei weer een groot chirurgisch kamp aankomt.
We zijn deze keer met een zit-nachtbus vertrokken naar Kochi in Kerala. Deze stad stond bovenaan onze to do-list aangezien het een van de mooiste plekken in India zou zijn.
En dat is zeker waar. Voor alle toekomstige reizigers die niet weten waar in India ze moeten zijn. Kerala is the place to be!
Een nadeel was wel dat we om 4u 's nachts aankwamen en nog een uur op onze rickshaw-driver moesten wachten. Zwaar uitgeput kwamen we dus om 6u in ons budget hotel aan, waar we nog een uur moesten wachten voor we de kamer inmochten. Ik ben letterlijk met mijn hoofd op een tafel in slaap gevallen, zo moe. En het was een ware fysieke uitdaging om na dat uur de trappen omhoog te loppen naar ons iniemienie kamertje, haha. Wel echt super knus ingericht! In zoverre dat mogelijk was, aangezien er alleen een bed in de kamer paste en de badkamer niet groter was dan 1.5 meter. De douche was bijna letterlijk boven de wc. Maar we zijn hier zo aangepast dat dit echt niet meer uitmaakt. Wel hadden we voor de eerste keer airco, want het is hier ongelofelijk heet en vochtig. Alles plakt en wat je ook doet, het zweet blijft maar van je af komen. Niet bepaald prettig dus, haha. Maar de plaats is het waard.
We verbleven in Fort Cochin, dat iets weg heeft van een Frans dorpje. Heel leuk ingericht dus. Foto's volgen nog.
Ons fafo stekje was de TPot, een High Tea restaurantje, waar je heerlijk eten kon krijgen, van gezonde muesli met fruit en yoghurt, dat de delicious Death By Chocolat, een zalige choco-taart.
We zijn naar de chinese vissersnetten gaan kijken op Vypeen, waar we met de ferry heen moesten. Vrouwen en mannen gesplitst, de eerste keer dat ik dat hier zie.
Zo zalig, langs de waterkant naar de vissers kijken en bijchatten met wat Indische guys en dan steeds dolfijnen langs zien komen. Zoiets zou ik ook wel in Nederland willen!
'S avond zijn we in een ultiem Indisch restaurant gaan eten, wat echt zalig was en dan een volledig diner voor nog geen 4 euro per persoon. Wow, dat is nog eens goedkoop eten.
De dag daarna hebben we ons fietsen gehuurd. Dat is vreemd, na dik twee maanden weer voor de eerste keer zelfstandig aan het verkeer deelnemen.
Het begin was echt hilarisch. In India is het verkeer namelijk precies omgedraaid dan in Nederland. Alleen in het heetst van de strijd heb je wel eens de neiging dit te vergeten. Gevolg: Hilde gillend uitwijkend naar rechts voor een aanstormende bus die midden op de weg rijdt. De vrouwelijke chauffeur kijkt me met draaiende ogen aan, zo van, die buitenlanders ook die denken dat ze het Indiase verkeer aankunnen. Haha, het was echt te grappig en zelfs na die smashing eerste indruk, lukte het Hil niet om het te laten aan de verkeerde kant van de weg te gaan rijden:P. He is me nou dus wel eindelijk gelukt om haar duidelijk te maken waarom ik het geen goed idee vind dat zij hier een auto of motor wil huren om ons in te vervoeren. Dat is vragen voor ongelukken;).
We hebben in totaal 3u in de hitte gefiets, waarbij we van de Christelijke wijken, naar de Hindu-wijken, naar de Joodse wijken en uiteindelijk de moslim wijken zijn geweest. Alles leeft hier zo vredig met elkaar samen. Daar kunnen wij soms nog wat van leren. De mensen zijn super aardig en helpen ons telkens weer als we verdwaald zijn. De mannen hier zijn echt charmeurs en zo veel mannelijker dan de gemiddelde Nederlandse jongen. Wordt een groot verschil als we straks terug zijn, haha!
Daarna zijn we moe met enorme kontpijn dankzij de verschrikkelijke Indiase wegen en een veel te hard zadel. Tijd dus voor een pauze en skypen met de fam! Echt te leuk om iedereen weer eens goed te kunnen spreken. Mam vertrekt naar Turkije, dus die heeft het ook goed aanstaan en Meg heeft het druk met de zoektocht naar een galajurk en het stappen met haar en mijn vrienden die zich super leuk hebben samengepakt. Verheug me nou al op de komende stapavonden;).
Pap en Meg hebben het rijk dus voor zich alleen en mam vraagt zich af of ze zonder mij een gezonde eetweek zullen hebben. Haha, mijn invloed wordt dus wel gemist(A).
Na een appel gegeten te hebben, vertrekken we weer met de fiets naar the Dutch Cemetry and palace. Typisch Hollands om het beste plekje in India op te eisen;). Leuk om hier Nederlandse teksten tegen te komen.
De volgende dag vertrekken we voor het eerst met de trein naar Trivandrum, de hoofdstad van Kerala. Van daaruit willen we door naar Kovalam, omdat Hildes ouders beweren dat je daar geweldig kunt surfen.
Met de trein in India is weer een enorme beleving.Wat een drukte! We hebben geluk met onze gereserveerde plaatsen. Als ik net binnen ben na een hoop geduw (Indiers zijn experts in voorkruipen) begint de trein al te rijden. Terwijl Hil nog niet binnen is! Samen met een berg Indiers die ook nog mee willen. Gelukkig kan ze nog net op het opstapje springen.
Uiteindelijk zitten we dus op onze plaatsen voor een rit van 4u. Als ik met mijn dagboek, muziek in mijn oren en een zakje chips naar de prachtige omgeving uit het raam staar, besef ik dat ik op dit moment echt intens gelukkig ben. Wat is India op zo'n momenten toch geweldig. Puur genieten gewoon.
Als we aankomen, regent het een beetje. Dat zal nou steeds vaker gaan gebeuren. Gelukkig vinden we snel een Rickshaw die ons naar het Kovalam Lighthouse beach brengt. Onderweg komen we toevallig een manager van een lux hotel tegen die ons voor minder dan de helft van de prijs een kamer aanbiedt. Lang leve het laagseizoen! We zitten nou nog geen 50 meter van het strand af en hebben een mooie ruime kamer, met grote badkamer en zelfs een prive-zwembad. Wat wil je nog meer!
Nou, hoge golven dus. En of we die krijgen! We zijn nog geen seconde de zee in of worden bedolven onder een giga enorme golf. Tijd om te surfen dus;). Echt super vet, vliegend op een hoge golf. Maar ook zwaar vermoeiend. We hadden voor een uur planken gehuurd, maar omdat we nou eenmaal heel leuke meiden zijn, laat de verhuurder ons twee uur langer, terwijl hij ons wijsmaakt dat het uur nog niet voorbij is. Resultuut: schuurplekken tot en met en ontzettend verbrand. Maar het was het allemaal waard.
Wat een plek is dit! Absoluut mijn most fab bestemming tot nu toe. Hier wil ik wel naar terug komen.
Daarbij komt de German Bakery, een Duits gespecialiseerd restauramt met heerlijke lekkernijen en dakterras. De eerste avond krijgen we hier een geweldige onweershow te zien. Zoiets heb je in Nederland echt niet. Ik zal nog proberen later een filmpje te uploaden met de meest spectaculaire flitsen en donderknallen.
Nou, ik moet nodig weer stoppen. Wil nog snel een duik in de zee nemen voor we morgen alweer verder vertrekken naar het meest zuidelijke puntje van India, Cape Comorin.
Wordt weer een volgend avontuur.
Heel veel lieve groetjes en kusjes vanuit prachtig India! Ik verheug me nou al op al jullie leuke berichtjes en reacties!
Tot het volgende verslag!
Liefs, xxx, Robbin
We hebben ondertussen al 1.5 week geleden eye-camp gehad op het SMART. Dit was nog een heel geregel vooraf. Er komen tijdens zo'n kamp verschillende artsen met hun medisch team naar het centrum. Om ervoor te zorgen dat artsen willen blijven komen om te helpen is het natuurlijk heel belangrijk om het ze zo comfi mogelijk te maken.
Voor hun aankomst vond er daarom een enorme schoonmaak plaats en kregen we van verschillende contactpersonen een hoop spullen toegestuurd die erg handig waren tijdens de OK's. Denk hierbij aan surgery-kits, microscopen, maar ook veel sorteerwerk van onbruikbare spullen of uberhaubt uitzoeken waarvoor iets dient.
Het was dus een hoop geregel vooraf, waarbij echt alles uit de kast werd gehaald voor het team.
Zaterdagochtend druppelde langzaam iedereen binnen en 's middags was het zo ongelooflijk druk met patienten, en alle medische staf dat we bijna tussen alle indiers onze eigen mensen niet meer terugvonden. Wel geweldig om te zien hoe efficient er op zo'n moment gewerkt wordt. Eerst werden de patienten ingeschreven en letterlijk gesorteerd waarvoor ze behandeld moesten worden en werd de medicatie klaargelegd.
De artsen kregen een rondleiding door de OK en probeerden deze naar hun eigen idee in te richten. Een totale omzwaai natuurlijk voor hen in vergelijking met de OK's in een modern ziekenhuis.
Het waren twee ontzettend drukke dagen voor het team en de doorstroom van patienten was ongelofelijk.
Aangezien ik eerder op de Dagverpleging stage heb gelopen en op de OK heb gestaan, kon ik goed de verschillen zien van de oog-operaties. In grote lijnen gebeuren dezelfde dingen, maar zoals hier altijd al het geval is, moet je een groter improvisatievermogen hebben en de steriliteit niet te serieus willen nemen. Dan krijg je gewoon niks voor elkaar.
Er zijn het hele kamp geen complicaties opgetreden, wat echt wonderbaarlijk is. Het was dus een geslaagde onderneming en zeker (over een aantal maanden als er weer een boel patienten zijn) voor herhaling vatbaar.
De week daarop heb ik me veel bezig gehouden met het proberen van het verzamelen van patienteninformatie. Samen met de vertaalhulp van Esther en Sumathi ging dit beter dan verwacht en het was ook echt leuk om eens wat 'beter' met de patienten te kunnen communiceren. Aangezien ik de enige buitenlandse was, konden velen hun nieuwschierigheid niet bedwingen en werden ze stukken spraakzamer.
Sommige gegevens zijn echter ook shockerend. Een volwassen jonge vrouw van 30 kg.. Onbegrijpelijk dat ze nog zo'n lange tocht kunnen ondernemen naar het SMART in de weeromstandigheden van India.
Ook kwam een moslim gezin met hun kleuter langs. Hij had een bloedneus, wat in eerste opzicht niet zo ernstig lijkt. Tot je meer informatie krijgt. Het jongetje heeft Leukemie en daardoor steeds ergere bloedstollingsproblemen (een van de minder ernstige gevolgen van deze verschrikkelijke ziekte). Het grote en zo zielige probleem is dat de ouders geen geld hebben voor behandeling. Wat dus betekent dat het kind uiteindelijk sterft aan de complicaties van deze ziekte. En waarom? Omdat hij niet behandeld wordt zonder dat er veel geld voor betaald wordt. Dat is toch niet voor te stellen?!
Helaas hier wel dus en de arts kan niet veel voor hem doen dan wat medicatie voorschrijven die het lijden voor hem zal verlichten.
Heftige verhalen horen hier dus bij het normale dagelijks leven.
Als beloning voor onze inzet mochten we een kleine vakantie inlassen tussen onze stage door, aangezien er begin mei weer een groot chirurgisch kamp aankomt.
We zijn deze keer met een zit-nachtbus vertrokken naar Kochi in Kerala. Deze stad stond bovenaan onze to do-list aangezien het een van de mooiste plekken in India zou zijn.
En dat is zeker waar. Voor alle toekomstige reizigers die niet weten waar in India ze moeten zijn. Kerala is the place to be!
Een nadeel was wel dat we om 4u 's nachts aankwamen en nog een uur op onze rickshaw-driver moesten wachten. Zwaar uitgeput kwamen we dus om 6u in ons budget hotel aan, waar we nog een uur moesten wachten voor we de kamer inmochten. Ik ben letterlijk met mijn hoofd op een tafel in slaap gevallen, zo moe. En het was een ware fysieke uitdaging om na dat uur de trappen omhoog te loppen naar ons iniemienie kamertje, haha. Wel echt super knus ingericht! In zoverre dat mogelijk was, aangezien er alleen een bed in de kamer paste en de badkamer niet groter was dan 1.5 meter. De douche was bijna letterlijk boven de wc. Maar we zijn hier zo aangepast dat dit echt niet meer uitmaakt. Wel hadden we voor de eerste keer airco, want het is hier ongelofelijk heet en vochtig. Alles plakt en wat je ook doet, het zweet blijft maar van je af komen. Niet bepaald prettig dus, haha. Maar de plaats is het waard.
We verbleven in Fort Cochin, dat iets weg heeft van een Frans dorpje. Heel leuk ingericht dus. Foto's volgen nog.
Ons fafo stekje was de TPot, een High Tea restaurantje, waar je heerlijk eten kon krijgen, van gezonde muesli met fruit en yoghurt, dat de delicious Death By Chocolat, een zalige choco-taart.
We zijn naar de chinese vissersnetten gaan kijken op Vypeen, waar we met de ferry heen moesten. Vrouwen en mannen gesplitst, de eerste keer dat ik dat hier zie.
Zo zalig, langs de waterkant naar de vissers kijken en bijchatten met wat Indische guys en dan steeds dolfijnen langs zien komen. Zoiets zou ik ook wel in Nederland willen!
'S avond zijn we in een ultiem Indisch restaurant gaan eten, wat echt zalig was en dan een volledig diner voor nog geen 4 euro per persoon. Wow, dat is nog eens goedkoop eten.
De dag daarna hebben we ons fietsen gehuurd. Dat is vreemd, na dik twee maanden weer voor de eerste keer zelfstandig aan het verkeer deelnemen.
Het begin was echt hilarisch. In India is het verkeer namelijk precies omgedraaid dan in Nederland. Alleen in het heetst van de strijd heb je wel eens de neiging dit te vergeten. Gevolg: Hilde gillend uitwijkend naar rechts voor een aanstormende bus die midden op de weg rijdt. De vrouwelijke chauffeur kijkt me met draaiende ogen aan, zo van, die buitenlanders ook die denken dat ze het Indiase verkeer aankunnen. Haha, het was echt te grappig en zelfs na die smashing eerste indruk, lukte het Hil niet om het te laten aan de verkeerde kant van de weg te gaan rijden:P. He is me nou dus wel eindelijk gelukt om haar duidelijk te maken waarom ik het geen goed idee vind dat zij hier een auto of motor wil huren om ons in te vervoeren. Dat is vragen voor ongelukken;).
We hebben in totaal 3u in de hitte gefiets, waarbij we van de Christelijke wijken, naar de Hindu-wijken, naar de Joodse wijken en uiteindelijk de moslim wijken zijn geweest. Alles leeft hier zo vredig met elkaar samen. Daar kunnen wij soms nog wat van leren. De mensen zijn super aardig en helpen ons telkens weer als we verdwaald zijn. De mannen hier zijn echt charmeurs en zo veel mannelijker dan de gemiddelde Nederlandse jongen. Wordt een groot verschil als we straks terug zijn, haha!
Daarna zijn we moe met enorme kontpijn dankzij de verschrikkelijke Indiase wegen en een veel te hard zadel. Tijd dus voor een pauze en skypen met de fam! Echt te leuk om iedereen weer eens goed te kunnen spreken. Mam vertrekt naar Turkije, dus die heeft het ook goed aanstaan en Meg heeft het druk met de zoektocht naar een galajurk en het stappen met haar en mijn vrienden die zich super leuk hebben samengepakt. Verheug me nou al op de komende stapavonden;).
Pap en Meg hebben het rijk dus voor zich alleen en mam vraagt zich af of ze zonder mij een gezonde eetweek zullen hebben. Haha, mijn invloed wordt dus wel gemist(A).
Na een appel gegeten te hebben, vertrekken we weer met de fiets naar the Dutch Cemetry and palace. Typisch Hollands om het beste plekje in India op te eisen;). Leuk om hier Nederlandse teksten tegen te komen.
De volgende dag vertrekken we voor het eerst met de trein naar Trivandrum, de hoofdstad van Kerala. Van daaruit willen we door naar Kovalam, omdat Hildes ouders beweren dat je daar geweldig kunt surfen.
Met de trein in India is weer een enorme beleving.Wat een drukte! We hebben geluk met onze gereserveerde plaatsen. Als ik net binnen ben na een hoop geduw (Indiers zijn experts in voorkruipen) begint de trein al te rijden. Terwijl Hil nog niet binnen is! Samen met een berg Indiers die ook nog mee willen. Gelukkig kan ze nog net op het opstapje springen.
Uiteindelijk zitten we dus op onze plaatsen voor een rit van 4u. Als ik met mijn dagboek, muziek in mijn oren en een zakje chips naar de prachtige omgeving uit het raam staar, besef ik dat ik op dit moment echt intens gelukkig ben. Wat is India op zo'n momenten toch geweldig. Puur genieten gewoon.
Als we aankomen, regent het een beetje. Dat zal nou steeds vaker gaan gebeuren. Gelukkig vinden we snel een Rickshaw die ons naar het Kovalam Lighthouse beach brengt. Onderweg komen we toevallig een manager van een lux hotel tegen die ons voor minder dan de helft van de prijs een kamer aanbiedt. Lang leve het laagseizoen! We zitten nou nog geen 50 meter van het strand af en hebben een mooie ruime kamer, met grote badkamer en zelfs een prive-zwembad. Wat wil je nog meer!
Nou, hoge golven dus. En of we die krijgen! We zijn nog geen seconde de zee in of worden bedolven onder een giga enorme golf. Tijd om te surfen dus;). Echt super vet, vliegend op een hoge golf. Maar ook zwaar vermoeiend. We hadden voor een uur planken gehuurd, maar omdat we nou eenmaal heel leuke meiden zijn, laat de verhuurder ons twee uur langer, terwijl hij ons wijsmaakt dat het uur nog niet voorbij is. Resultuut: schuurplekken tot en met en ontzettend verbrand. Maar het was het allemaal waard.
Wat een plek is dit! Absoluut mijn most fab bestemming tot nu toe. Hier wil ik wel naar terug komen.
Daarbij komt de German Bakery, een Duits gespecialiseerd restauramt met heerlijke lekkernijen en dakterras. De eerste avond krijgen we hier een geweldige onweershow te zien. Zoiets heb je in Nederland echt niet. Ik zal nog proberen later een filmpje te uploaden met de meest spectaculaire flitsen en donderknallen.
Nou, ik moet nodig weer stoppen. Wil nog snel een duik in de zee nemen voor we morgen alweer verder vertrekken naar het meest zuidelijke puntje van India, Cape Comorin.
Wordt weer een volgend avontuur.
Heel veel lieve groetjes en kusjes vanuit prachtig India! Ik verheug me nou al op al jullie leuke berichtjes en reacties!
Tot het volgende verslag!
Liefs, xxx, Robbin
-
20 April 2011 - 15:31
Marjolein:
Geniet van je vrije dagen Robbin.
Zo'n treinreis zal voor altijd op je netvlies blijven. -
20 April 2011 - 15:52
Saskia:
Robbin!
Ik schaam mij diep dat ik nu pas iets van me laat horen! Sorry! Wat een geweldige verhalen allemaal, ik heb ze net allemaal gelezen was er eerder nog niet aan toe gekomen. Geniet er nog van zo lang het kan zou ik zeggen ;) het zal wel tegen vallen as je hier weer terug bent.
Succes met alles! Dikke kus! -
20 April 2011 - 19:24
Vanessa:
Fijn om te lezen dat je weer wat meer in je element bent, met een geslaagd eye camp en een paar lekkere dagen vrij met geweldige avonturen... Kun je weer even bijtanken voor het volgende kamp...
Liefs, Vanessa -
21 April 2011 - 09:20
Pap:
En bofkont een zeer speciale gecombineerde werk-vakantie dus. Maar intens gelukkig ben je wellicht pas als je weer gezond en wel bij ons terug bent.
Het eten valt wel mee hoor, vrouwen (in elk geval Rieny) hebben nogal eens de neiging in deze te overdrijven.
Maandag gekookt, Dinsdag zat ik uiteraard in Delft, en gisteren hebben Meg en ik gezellig tesamen in pizza in Tudderen gehaald met de cabrio.
Het is hier geweldig weer, volgens de Telegraaf het mooiste weer in Europa.
Extra vervelend voor het praatgroepje in Turkye, t.w.Rieny, Marlie, Carolien, Magda en Tony, die aldaar naar de bewolkte hemel kunnen kijken en incidenteel genieten van een regenbui. Wat zeggen ze ook alweer: je krijgt wat je verdient? (haha). Moet je je gezin maar iet alleen achterlaten.
Meg heeft inmiddels eindelijk haar jurk gevonden, uiteraard duurder dan gebudgetteerd. Nou nog veel plezier en ik kijk al uit naar onze skypemeeting zondagmiddag (Rieny is dan terug). -
21 April 2011 - 12:13
Cyriel:
Haha Matt, vooral dat leedvermaak voor de vakantievierende vrouwen ^^
Robbin, Wanneer kwam je ook alweer terug? Weet niet of ik jou nog zie voor ik vertrek! Groetjes!! -
21 April 2011 - 14:07
Bonnie:
Hello Robbin
Fantastic to hear how you have been keeping busy, on the job and off. Before you know it you the time there will have flown by so enjoy.
take care
Bonnie
-
24 April 2011 - 16:03
Mam:
hoi schat, ik ben terug. Zoals pap al geschreven heeft was het weer minder dan verwacht, maar de laatste dagen toch volop zon. Toen we door de doane kwamen werd ons Gooise vrouwen groepje aangehouden. Controle op nepspullen. Tonny had hier al voor gewaarschuwd. We hebben een fijne vakantie gehad maar niet zoveel moois gezien als jij. Ik ben blij te lezen dat je India zo geweldig vindt ondanks je heimwee. Je hebt alweer heel wat gezien. Om 7 uur gaan we eten met Meg en Nick. Ik hoop dat skype nog lukt vandaag. Dus tot zo. -
25 April 2011 - 18:55
Magda:
Heej Robbin,
We zijn inderdaad weer terug van Turkije. Zo zie je maar hoe snel de tijd gaat. Zo plan je iets en zo ben je weer terug. En zoals pap al schrijft "je krijgt wat je verdient "maar ondanks alles was het toch erg gezellig. Alleen een enorm contrast als je ons overvloedig eten en drinken vergelijkt met de armoede in India. Hier hebben we tijdens ons verblijf dan ook af en toe bij stil gestaan. Je realiseert je op zo'n moment wat JIJ toch voor een fantastisch werk daar aan het doen bent !!!! Goed om te lezen dat je toch ook zo kan genieten van alles. Neem vooral voldoende momenten om echt af te schakelen en ook zo'n fantastisch mooie ervaringen in je op te nemen. Ben benieuwd wat je komende tijd weer allemaal gaat mee maken. Dus ik zie alweer uit naar je volgende reisverslag.
Lieve groetjes Magda -
26 April 2011 - 07:46
Marlie:
Hoi Robbin,
Wat een prachtig onweerfilmpje en super mooie reclame foto s voor India. Je wilt gelijk een reisje er naar toe boeken. Mischien kun je in de toelomst nog eens een reisje erna toe organiseren. Bedankt voor je lieve Paasmail. Mam had hem uitgeprint en aan de Paas brunch tafel heeft ze hem voorgelezen. Zo was je er toch bij. Alina en Rafke waren er dit keer ook niet bij. Alina moest werken en Rafke moest bij een van haar ouders zijn. Dus dit keer had alleen Meg haar liebhaber erbij. Nick werd gelijk geintroduceerd bij de familie. Ik begon al gelijk met teveel koffie in mijn kopje te schenken waardoor het bordje vol koffie stond. Ik zag Nick kijken zo van mij kan mag nu ook iets onhandigs gebeuren. We hebben weer lekker gegeten en daarna hebben wij bij je ouders in de tuin in de zon nog iets gedronken. Je Pap en mam moesten nog naar oom Jo, Die vierde zijn 40 jarig jubileum van bij zijn koor. Vandaag ben ik weer aan het werk,valt wel tegen na een lekker weekje vakantie in Turkije. Wij zijn er lekker bruin geworden ondanks de regen. Jij hebt de batterij ook natuurlijk kunnen bijladen in je vakantieweek na de heftige drukke operatieweek. De verhalen die je erover verteld, vertellen ons dat je hier op een week meer ervaring opdoet dan maanden in Nederland. Het zal wel moeilijk zijn om geestelijk te verwerken dat in India mensen sterven door het gebrek aan geld en niet door gebrek aan mogelijkheden en kennis. Maar jij hebt in ieder geval je steentje kunnen bijdragen om het lot van veel mensen te verlichten. Dat moet je een goed gevoel geven. Je hebt natuurlijk ook geboft met Hilde als reisgenoot. Daar kon je het volgens mij niet beter mee getroffen hebben als ik je verhalen lees en de skype verhalen hoor. Is de medicijnkast al bijna gereed of gaat het op zijn Indisch. Het zou fijn zijn als bij het volgende surgery camp de medicijnen al gesorteerd staan in deze kast. Zie je de patienten die nu geopereerd zijn nog eens terug? Zodat je kunt vervolgen of de resultaten goed zijn? Robbin bedankt voor de prachige foto s die je op de site geplaatst hebt. Heel veel lieve groeten en een dike kus van Marlie -
26 April 2011 - 17:54
Frans:
Hallo Robbin.
Ik heb al een tijdje niks meer geschreven, maar na die emotionele en sensationele emotie's die je al op zo'n jonge leeftijd had te verwerken, moest ik ook even slikken en bijkomen.
Knap hoor, en ben zeer trotz op je!!!!!
Gelukkig weet je de draad weer vlug op te pakken en maak je ook weer mooie dingen in het leven mee.
Fantastische foto's/filmpje, geweldig mooi daar.
Maar, ik zie je toch liever terug in ons vertrouwde limburg.
Ook veel leuke reactie's die je krijgt.
Ik lees ze bijna elke dag.
Nog even volhouden, maar dat is voor jullie geen probleem. Geniet er maar van want het is zo voorbij, voor je het weet.
Verder nog een leuke en ervaring rijke tijd, en op naar het volgende verslag.
Ik verheug me er al op.
Gr. Frans -
26 April 2011 - 19:19
Ingrid:
Hoi Robbin,
Ja, die collega van je moeder wil jou ook wel weer eens wat schrijven.
Het blijven ongelofelijke verhalen, voor ons althans. Voor jou zijn het toch super echte gebeurtenissen en ik kan me voorstellen dat sommigen er goed inhakken. Wat fijn om te horen dat je een geweldige vakantieweek hebt gehad! Dat mag ook wel na zoveel inspanning! En dat je je zo intens gelukkig voelde, is natuurlijk helemaal fantastisch.... Mam vertelde me dat je heimwee had, maar dat valt dan(mag ik hopen) misschien toch nog wel mee. Geniet er nog van en veel plezier en succes met alles!
Groetjes,
Ingrid
P.S. Leuk dat ik het Turkijeverhaal nu al weet, terwijl ik je moeder nog niet heb gezien op het werk..... -
27 April 2011 - 06:31
MARIJ:
Hallo avonturierster,Ik geniet enorm van je verhalen. je maakt zoveel mee dat ik me afvraag;hoe je het allemaal kunt onthouden om daarna ons te informeren. Zelf zou ik een aantekenboekje bij me moeten hebben om later deze reisverslagen te typen. Ik heb je weer op skype gezien en gesproken en wat ik kan zien doet me goed. je maakt echt heftige dingen mee maar je kunt ook enorm genieten van je vrije tijd en dan alles loslaten . Je zag er goed uit voorzover ik dat kon zien.Knap hoor. Marlie heeft al verteld hoe we hier de paasdagen hebben doorgebracht en we Bart heeft je mail bij de paasbrunch op de film gezet. Bart vroeg waarom ik dat wou en toen zei ik ;; dan is Robbin toch nog een beetje bij ons met Pasen.
Bart is nu bezig met de toekomst. Wat kan ik na mijn laatste stage en waar kan ik terecht in deze tijd van bezuinigingen. Ik vind het echt een leuk idee dat je straks bij mij op de afdeling komt te werken maar dan denk ik ook weer ;zal ze kunnen wennen en wordt het niet ontzettend saai na al je avonturen. We zien het wel. Die ervaring die jij nu opdoet zal iemand hier z.n hele leven nog niet meemaken.
ik wens jullie veel succes met de chirurgen die begin mei komen. we beginnen nu af te tellen,het schiet wat ons betreft al op. Die 72 dagen dat zijn er volgens mij nog maar 45 en dan heb ik niet de dagen van vertrek af gedaan. Wat zal dat afscheid daar emotioneel worden, Hilde komt toch ook dan terug of nee ,zij gaat nog vakantie vieren. Ik ken Hilde niet maar ze lijkt me ontzettend aardig en ik ben blij dat je het zo hebt getroffen met haar . (dan denk ik aan die meiden van je mail met de Pasen ) geniet nog en tot volgende keer. heel veel kusjes van je peettante. -
27 April 2011 - 18:56
Bob:
Hey avonturier!
Wat een super vette ervaringen allemaal!! Begin stiekem echt heel jaloers te worden, misschien moet ik ook maar op stage (naar India) haha! Moet toch een heerlijk gevoel zijn om zo gelukkig te zijn! Hoe is et met de heimwee?? Volgens mij hebben ze er nou thuis meer last van als jij;) ben echt heeel blij voor je!! Heel veel plezier en succes de komende weken! Ik blijf lekker mee lezen, een goed boek is er nix bij haha! Heb nou anderhalve week vakantie, die k heel hard nodig heb, drukte op school in combinatie met het vele stappen (ja ik ja, 2x per week is weinig :p) begint z'n tol te eisen... Heb alleen alles alweer zo vol gepland dat ik hoop bij te kunnen slapen.. dagopleiding voor het E-rijbewijs (aanhanger), konninginnedag en nacht, shoppen in Groningen, en nog 3 dagen werken. Werk sinds een paar weken in de buitenschoolse opvang met basisschool kids, lekker sporten en spelletjes doen:) helemaal mijn ding :D
Ook echt leuk om De reactie's van anderen te lezen, vooral de laatste van je vader hahah!! Ik ga lekker een biertje drinken op et terras!
Tot snel! Kus Bob -
28 April 2011 - 10:37
Tonny Kuijer:
Hallo Robbin,
Je verslag gelezen, ongelofelijk wat jullie weer allemaal meegemaakt hebben.
De meesten onder ons hebben hier een heel leven voor nodig om dit te evenaren.
Het zal wel wennen zijn als je weer thuis bent.
Onze reis naar Turkije was zoals verleden jaar erg leuk, ondanks het minder goede weer hebben we toch volop kunnen genieten.
De douane wilde het nog even verpesten maar zijn erg coulant geweest t.a.v. onze inkopen. We zijn gewaarschuwd voor het volgend jaar!
Ik geniet van je verslagen, erg fijn dat je ons een kijkje geeft in het leven van een heel andere wereld dan de onze. Je ouders en zusje zijn erg trots op je maar zullen blij zijn als ze je weer in hun armen kunnen sluiten. Nog even.
groetjes Tonny -
03 Mei 2011 - 11:44
Marika:
Hey Robbin, leuke en mooie avonturen maak je tijdens deze trip mee. De natuur lijkt me inderdaad schitterend. Ik heb de neiging om een vlucht te boeken en die kant op te komen. Allerlei verplichtingen houden me tegen (ha, ha). Welke dieren leven in die wateren daar, zitten er ook van die schattige witte haaien (Marco vindt die zo geweldig). De foto's krijg ik niet geopend maar dat zal wel aan mij liggen, ik zal nog eens een poging wagen. Ik ben benieuwd of je nog kunt wennen in ons mooie Ophoven. Nou, ik verheug me al weer op je nieuwe avonturen. Ik ga maar weer eens vlug verder met de strijk. Dat is wel een voordeel van de mensen daar, ik denk dat die nog nooit een strijkijzer hebben gezien.
Groetjes uit een zonnig maar koud Sittard van Marika en the whole family -
04 Mei 2011 - 09:05
Marij:
Hallo jij daar zo ver weg.
Hier is het vandaag Dodenherdenking . en morgen bevrijdingsdag., en het blijft hier maar zomer. De natuur is echt veel te droog voor deze tijd van het jaar en er bloeien al planten die zeker 1 maand tevroeg zijn, Hopelijk krijg jij niet hier een regenseizoen zoals ze dat in India gewend zijn. Het zou je dan hier wat betreft het weer zeker tegenvallen. Gisterenavond zijn we met een georganiseerde busreis naar Tilburg geweest vanwege een wedstrijd (met de band van Bart) en ze zijn warempel door naar de finale .
Weet je wie Bart ook gestrikt had om mee te gaan; dat was Cyriel van Kyra. Ik wist niet dat die dat ook leuk zou vinden.marlie was ook van de partij maar de Budie,s konden helaas niet. Begrijpelijk want Meghan moet echr ertegen aan vanwege de examens die eraan zitten te komen. We zijn allen zeer benieuwd hoe het zal gaan. Ze gaat deze week in haar vakantie ook naar ATCA( schrijf ik dat we goed?)
Zo dat waqs het weer , hopelijk was je chirurgenkamp interessant maar niet te heftig. Ik wacht weer met spanning op je volgende bericht , veel liefs en groetjes van de Lattenfamily -
04 Mei 2011 - 12:22
Bart:
Dat ziet er wel een stuk relaxter uit! Lijkt me te gek om daar te surfen!
Groetjes,
Bart -
06 Mei 2011 - 13:26
Bob:
@ Marij en Bart:
Klopt! ik heb Cyriel nog zien lopen hier in Tilburg dinsdag avond! Wist alleen niet zeker of ie et echt was, maar nu dus wel.. Bart: proficiat! is de finale ook in Tilburg? Zo ja kom ik graag een kijkje nemen tzt! -
09 Mei 2011 - 07:46
Marij Voor BOB :
bOB ,IK WEET NIET OF JE DIT LEEST ,MAAR DE FINALE IS 18 JUNI in Tilburg in de grootste zaal ( vlgs bart) van Nederland,
Ik hoor af en toe iets over je via Rienie of zo. Gaat allles een beetje naar wens,
Sorry Robbin dat ik deze site hiervoor gebruik ,maar ik heb geen e-mail van Bob,vandaar.
Ik wacht met spanning op je nieuwe bericht. Het aftellen zal voor iedereen zijn begonnen,groetjes Marij -
09 Mei 2011 - 18:30
Mam:
Hoi schat, net via sms gehoord dat je operatieweekendje prima verlopen is. En je eerste hechtingen gezet. Wrs ook je laatste want bij ons doet dat alleen een chirurg. Jammer dat je met moederdag niet te bereiken was. Ik (en Meg) ook hebben je wel gemist die dag. Wat jij niet allemaal daar meemaakt. Wat zal het saai zijn in ons kille landje. Het wordt tijd dat je naar huis komt. Ik kijk er nu echt naar uit. kus mam -
10 Mei 2011 - 19:32
Mam:
Gisteren gezellig bij gekletst over India en onze superdochters, samen met Ineke en Wippe. Wat hebben we genoten van de vele foto's van Smart. Nu weten we hoe het daar uit ziet van binnen en buiten. Jammer dat we de dag erna moesten werken anders hadden we de fles wijn zeker opgemaakt. Wij hebben de foto's nu ook. Kunnen we ze aan de fam en vrienden laten zien. Hoe is het met de medicijnkast? Voor moederdag heb ik Gooise vrouwen gekregen. Erg leuk. x mam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
