KikIndia, stagevrienden en Mamallapuram

Deze week zijn we op bezoek geweest bij onze stagevriendinnen Laura en Mijke die stage lopen voor de Women In Need Foundation en specifiek voor KikIndia. KikIndia helpt bedelkinderen van straat te houden en deze een betere toekomst te bieden.

Voor ons bezoek moesten we afreizen naar Chengalpat, een stad dichtbij het grote Chennai. Ellis, een andere stage vriendin van ons, was er ook.

Het was ongelooflijk om te zien wat de meiden hier allemaal hebben gedaan en nog steeds doen. Er zijn een stuk of veertig kinderen ondergebracht bij het centrum. Op het moment dat we uit de auto stappen worden we omringd door dolenthousiaste kinderen die super nieuwschierig zijn om ons te ontmoeten. Dankzij de hulp van in de eerste ronde Kiki en nou Mijke en Laura hebben alle kinderen geleerd zichzelf hygienisch goed te verzorgen. Ze zien er dus naar omstandigheden goed uit en hebben met de tijd ook geleerd om affectie te uiten en kunnen dus niet ophouden met knuffelen en je aanraken. Deze affectie is helemaal niet zo vanzelfsprekend aangezien liefde tonen naar je kinderen hier niet zo normaal is als in Nederland. Veel kinderen zijn hierdoor wantrouwig richting lichamelijk en liefdevol contact met anderen. Het is dus super goed dat ze dit hier geleerd hebben. Het zal ze heel veel problemen schelen in de toekomst met het aanleggen van banden met nieuwe mensen.
Deze kinderen deden dus eerst iedere dag bedelen op straat met hun ouders. Van school was al helemaal geen sprake en de meesten worden heel vroeg uitgehuwelijkt. Dankzij de geweldige inzet van Peter (de Indiase leider van de organisatie) en alle vrijwilligers en stagiaires, kunnen de kinderen nou naar school en leren ze veel goede dingen op het centrum in plaats van het uitzichtloos bedelen op straat.

Dit doet je zo goed om te zien. Al die vrolijke gezichten die je allemaal willen laten zien wat ze wel niet allemaal kunnen.
Helaas zijn het niet allemaal positieve verhalen die je hier tegenkomt. De ouders moeten namelijk achter de hulp staan, anders sta je als organisatie nergens. Zo is er een gezin waarvan de moeder na de geboorte van haar zoontje zelfmoord heeft gepleegd. Haar oudste dochter van dertien heeft toen de verantwoordelijkheid voor het gezin moeten overnemen (aangezien de oma en vader dit niet schijnen te kunnen??). Zij weet echter niet wat goed is voor een zuigelijk (gedeeltelijk kun je haar dit niet kwalijk nemen, maar een beetje besef had ze toch wel kunnen hebben..). Hierdoor is haar broertje van ondertussen 1 jaar oud, zwaar ondervoed en kan nog helemaal niks. Hij weegt maar 2.5 kg (!!) en huilt en kijkt je echt aan van 'help mij!'. Ook heeft hij melk in zijn longen gekregen wat is gaan gisten. Hierdoor zijn de longen ernstig aangetast en heeft hij constant ademhalingsproblemen. Er is een arts bij geweest die zei dat hij met spoed opgenomen moest worden.
Dit werd en wordt echter nog steeds tegengehouden door de vader en oma. Waarom? Misschien kennistekort en angst voor het onbekende. Of gewoon koppigheid. Wat er van dit jongetje wordt is alleen maar gissen, maar hulp van het centrum wordt niet aangenomen. Dit is als hulpverlener heel zwaar en frustrerend.

Gelukkig dat het met een hele hoop kinderen wel zo goed heeft uitgepakt en deze een stuk positievere toekomst tegemoet gaan.

De organisatie leeft van sponsoring en heeft heel veel geluk dat KikIndia hen steunt. Het is namelijk heel moeilijk om voldoende geld voor alle kinderen te krijgen.
Hilde en ik zijn daarom heel blij om bij te kunnen dragen aan KikIndia. Hier gaat het deel van ons sponsorgeld heen dat overblijft na ons project op het SMART (hopelijk gaat het met onze medicijnkast op tijd lukken).
We hebben er wel een echte Verpleegkundige draai aan gegeven. Het centrum heeft namelijk ook medicijnen nodig voor de kinderen. Daarom gaan we hier ook een kast laten maken (is al uitgezocht en geregeld, zo veel sneller dan bij onze stage!). Hier komen de meest nodige medicijnen in én we gaan voor alle kinderen een medisch dossier opstellen met de meest van belang zijnde gegevens, zoals leeftijd, gewicht, lengte en medische geschiedenis. We hopen volgend weekend terug te kunnen gaan en dit zelf te kunnen inleiden. Dat zou wel een heel leuke bijdrage aan de organisatie en onze stage zijn!

We zijn deze week ook naar het stage adres van onze andere vriendin geweest. Ellis loopt stage bij een opvangcentrum voor 'disabled children and orphans'. Het is echter niet zo geweldig als het in eerste instantie overkomt..
De kinderen krijgen amper vrije tijd en als ze niet luisteren worden ze geslagen met een stok en soms zelfs vastgebonden voor onbepaalde tijd. Ik vroeg haar hoe ze het hier al die tijd heeft uitgehouden. Verandering krijg je er namelijk niet door, het slaan houdt niet op als zij er wat van zegt. De reden dat ze gebleven is zijn de kinderen. Dat ze het voor hen toch nog wat makkelijker heeft kunnen maken in de spaarzame tijd die ze met ze had. Veel mocht ze namelijk niet met ze doen en er mocht vooral geen lawaai gemaakt worden.

Heftig dus, ik weet niet of ik daar was gebleven. Het gaat tegen al onze principes in dat kinderen zo behandeld worden. Heel veel respect dus voor haar.


Als vrije tijd zijn we met z'n vijfen naar Mamallapuram gegaan. Een toeristische badplaats dichtbij (een uurtje) hun stage. Het was al de hele week super warm (ongeveer 45 graden en heel vochtig) en de wind aan zee is meer dan welkom.
We zijn naar een resort geweest waar we voor een redelijke prijs gebruik mochten maken van het zwembad en privéstrand. Heerlijk! De hele dag chillen in een hangmat en zwemmen (proberen, haha) in een woeste zee met heel veel stroming. Betreden op eigen risico was zeker niet voor niks;). Daarbij kwam er een man met paard langs (owja, Robbin hyperen natuurlijk!), waar ik even heerlijk op mocht galopperen. Dat is lang geleden! En in bikini mag er leuk uitzien, maar makkelijk was het zeker niet! De schrammen en kontpijn de dag erna waren het wel waard:P.

Het was een super gezellige week! De meiden waren allemaal heel gezellig en we hebben ons vaak zat doodgelachen. Van Laura's ondeugende puppy (ja, eindelijk spelen met een hondje:D), tot Mijkes opgelopen luizen (sorry Mijke, leuk is het helemaal niet voor jou maar wel uber Indian experience) en de kinderen die vaker een heerlijke reactie van Laura uitlokten (No, no, no! Ze weten het donders goed wat niet mag, maar kinderen zijn kinderen;)).
Daarbij is Peter gewoon geweldig. Wat hij wel niet allemaal overheeft voor de kinderen. Van het regelen van een school, tot de aankopen van spullen en het neerzetten van een compleet nieuwe leefwoning (dankzij de sponsors en inzet van Mijke en Laura). Ik hoop echt dat deze organisatie het gaat redden met de hulp van sponsoring. Ze verdienen het dubbel en dwars! Helemaal als je ziet hoe het ook kan gaan met bijvoorbeeld de organisatie waar Ellis bij zit..

Als leuk afscheid zijn we tijdens onze terugreis naar Bangalore nog bijna letterlijk tegen twee enorme olifanten aangereden. Ik zat boven in de bus half te slapen en toen ik mijn ogen open deed, stond er opeens een olifant voor mijn raam. Wow!

Nou, dit was even een snelle update van onze bezigheden deze week. We hopen echt dat de kast volgend weekend al geregeld is en we dan terug kunnen gaan om alles zelf op te zetten.
Maar eerst gaan we weer een week op ons eigen ziekenhuis tegemoet. Nog maar twee weken! Hoe snel gaat dat..

Liefs, knuffels en xxx,
Robbin