Reizen, stage, Pondicherry en surgery-camp
Door: RobbinBudie
Blijf op de hoogte en volg Robbin
14 Mei 2011 | India, Denkanikota
Wow, het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik hier voor de laatste keer een bericht heb achtergelaten! Heb even moeten controleren waar ik was gebleven met mijn verhaal, haha.
Oké, Kovalam was het dus. We zijn vanuit hier doorgereisd naar het meest zuidelijke puntje van India, Kanyakumari, oftewel Cape Comorin.
Erg speciaal is deze stad niet en het uitzicht wordt verpest door alle rotzooi en vuilnis overal. We hebben een aantal bezichtigingen gedaan, zoals een tempel en Gandi monument, maar bezichtigen is niet zo mijn ding. Leuker was onze toevallige ontmoeting met een Nederlandse leeftijdgenoot, Else. Super grappig om eerst Engels tegen elkaar te praten en er vervolgens achter te komen dat je uit hetzelfde land komt! Het was echt leuk om een dag door te brengen met iemand die ook al een aantal maanden in India is.
We zijn met de trein vanuit Cape teruggereisd naar Bangalore. Het was een 21 uur durende rit die leuk was om mee te maken. Voor één keer, haha. Het gedeelte overdag zit je met 6 personen bij elkaar op twee banken. ’S Avonds kun je de rugsteun van deze banken omhoog klappen waardoor een bed ontstaat. Niet heel veel ruimte, maar het is goed te doen.
Die week zijn we weer begonnen met onze normale bezigheden op het ziekenhuis. De voorbereidingen voor het aankomende kamp waren al in volle gang en met de dag kwam er wel weer een vrijwilliger bij om mee te helpen. Dat was dus wel een beetje een gevecht om iets voor de arts te doen met zoveel mensen, maar het was wel gezellig. Gelukkig waren er niet veel ingewikkelde en veel zorg nodig hebbende patiënten aangezien we alle bedden voor het kamp nodig hebben.
Er was een heel eigenaardige casus tussen van een oudere man met een lang geleden opgelopen fractuur. Deze was nooit behandeld waardoor er op de plek van de breuk een nieuw gewricht ontstaan was. Dit zag er zo vreemd uit, maar het gewricht compenseerde de breuk heel goed waardoor de man zijn arm wel nog kon gebruiken. Zelfs de arts vond het een fascinerend fenomeen. In Nederland kom je het zeker nooit tegen.
Er kwam ook een jongen die aan elektriciteitskabels was blijven hangen en geëlektrocuteerd was. Hij had brandwonden aan zijn handen en wonden op zijn hoofd. Dan zie je hoe die elektriciteit door je lichaam heen schiet. Verder had hij gelukkig nergens last van, want het had veel erger kunnen aflopen.
Er blijft ook een vrouw komen die waarschijnlijk een blindedarm ontsteking heeft. De arts probeert de symptomen zo minimaal mogelijk te houden tot het kamp. Hij opereert haar liever met meer hulp bij de hand en betere apparatuur.
Een best heavy ingreep was die bij een man met een cyste in zijn lever. De arts ging zonder enige apparatuur proberen om de vloeistof uit de cyste op te zuigen. Hij vertelde er zijdelings bij dat er kans was op een enorme bloeding, maar toch ging hij het erop wagen. Dus met een enorme naald zoeken naar de juiste plek van de lever. Dit haalde niks uit dan opgezogen bloed en na een aantal pogingen gaf hij het gelukkig op. Het risico was toch te groot, dus moest de patiënt door naar een gespecialiseerdere plaats.
Het weekend brengen we door in Pondicherry. Echt een leuk stadje hoewel het erg rommelig is. We zaten in een guesthouse voor Ashram bezoekers (geestelijk leiders en yogaliefhebbers). Het was er heel mooi en rustgevend. Tijdens ons verblijf werd er een film opgenomen en toen we over de boulevard heen liepen bleven we kijken naar de filmset. Het duurde niet lang of we werden uit het publiek gevist en gevraagd voor een figurantenrol. Echt super vet en dit doen zonder voorbereiding kan echt alleen hier, haha! Het was super leuk om eens mee te maken en ik wil de film wel echt zien!
We werden als echte V.I.P.’s behandeld met eten en drinken en stoelen midden op de set.
Ze wilden ons voor nog een andere film hebben, maar dat hebben we toch maar gelaten omdat ik de producer een beetje vreemd vond doen. Een dag een filmster is genoeg ervaring voor mij!
Met de nachtbus van zondag op maandag gingen we weer op weg richting stage. Wat een helse rit! De chauffeur reed als een idioot en slapen was niet echt mogelijk. Ik had het al een beetje opgegeven aan het begin van de nacht en zat wat voor me uit te staren met mijn Ipod toen we door een enorme greppel reden. Echt waar, iedereen vloog letterlijk een halve meter de lucht in en schrok zich een ongeluk (wat zou jij doen als je rustig ligt te slapen, haha!). Het zag er zo hilarisch uit dat ik een enorme lachkick kreeg die ik dus echt niet onder controle leek te krijgen. Iedere keer barste ik weer los leidend tot geamuseerde blikken van alle Indiërs om ons heen. Wat kunnen die mensen toch droog reageren. Ze gingen gewoon meteen weer door met slapen alsof net niet bijna de hele bus instortte.
Zo’n greppelincident gebeurde nog minstens twee keer samen met een noodstop voor een op het laatste moment gespotte omgevallen boom op de weg. Toen we om vijf uur ’s nachts in Bangalare aankwamen waren we dus K.O. en slaap-plek-loos. Gelukkig kunnen we dan altijd bij de arts terecht en konden we daar nog een paar uur crashen voor ons vertrek naar het ziekenhuis.
Het chirurgiekamp was echt heel leuk om mee te maken. Er kwamen een stuk of zeven artsen met hun hele gezin én medisch team, dus het was een gezellige drukke boel. De operaties liepen van vrijdagochtend tot zondagochtend de hele dag, avond en soms zelfs nacht door. Er waren enorm veel patiënten dus dat was ook wel nodig.
Er waren de meest uiteenlopende operaties. Ik zal er een aantal opnoemen die ik heb gezien.
De meest voorkomende operatie was een tubectomie (vrouwensterilisatie), omdat ze hier niet echt de beschikking tot voorbehoedsmiddelen hebben, twee kinderen promoot worden en niet meer en omdat de mennen absoluut niet gesteriliseerd willen worden. Deze ingreep gaat heel snel via een laprascopie (kijkoperatie). De eileiders worden doorgeknipt en er komt voor de zekerheid een touwtje om de uiteindes om 100% zeker te zijn dat de operatie geslaagd is. Veel vrouwen komen van heel ver en het is niet de bedoeling dat ze weer terug moeten komen (en ze willen niet meer kinderen, dus wie weet wat ze gaan proberen als ze toch zwanger worden).
Een andere ingreep was een reconstructie van de huid van de voet van een jong meisje. De huid was vergroeid en zorgde ervoor dat ze haar voet niet kon strekken. De huid trok hem als het ware in een krampachtige houding omhoog. Eerst werd de verkeerd gegroeide huid verwijderd en vervolgens vond er een transplantatie van wat huid van haar bovenbeen plaats om het huidtekort bij haar voet aan te vullen. Het lapje huid dat ze gebruikten was echt superdun, met soms zelfs gaatjes erin. Het eindresultaat zag er heel onnatuurlijk uit, dus ben benieuwd of we haar nog voor ons vertrek te zien krijgen en hoe het dan is geworden.
Ook vond er een gedeeltelijke schildklierverwijdering plaats. Dit was een bloederige bedoeling, omdat er in dat gebied best wat belangrijke bloedvaten lopen en al snel een grotere bloeding ontstaat. Er kwamen wel minstens vijf artsen meekijken en zich overal mee bemoeien. Heerlijk al die discussies en bemoeienissen. Vooral als iedere arts denkt dat hij het beter weet, haha!
Het kindje van een, ondertussen al, tijd geleden met de gereconstrueerde darmuitgang krijgt nou toch een stoma omdat het niet echt wil lukken met de ontlasting. Wat dat kleintje wel al niet allemaal heeft meegemaakt is echt zielig. Toch ziet hij er naar omstandigheden heel goed uit. Het enige waar ik me zorgen om maak is hoe zijn familie de stoma gaat verzorgen. Ik hoop dat alles een beetje hygiënisch verloopt en hij niet nog meer problemen krijgt.
Nog een operatie is een veel te oude jongen (rond de 17 jaar) die een niet ingedaalde testes heeft. Dat is echt extreem laat om daar achter te komen aangezien deze ingreep normaal uiterlijk 6 maanden na de geboorte moet plaatsvinden. Het probleem is dat deze mensen niet weten dat iets niet klopt. Ze hebben er gewoon geen verstand van. Het gevaar voor hem is niet perse dat de productie van die zaadbal niet goed is, maar dat hij een veel groter risico loopt op kanker. Hij moet dus goed in de gaten gehouden worden.
Nog andere OK’s waren een cholestectomie (galblaasverwijdering), darmreconstructie, cystebiopsie, nog een colonstomie (stoma), verwijdering van achtergebleven materiaal van een vorige operatie in de nek (zonder de patiënte in te lichten, omdat ze anders nooit meer terug durven komen), spataderbehandeling.
Ik heb heel wat kunnen zien dit weekend.
Grappig detail: als de artsen even pauze hadden gingen ze cricket spelen op en top in OK-kleding (zie de foto’s). Na deze ontspanning lopen ze gewoon weer de OK op om verder te gaan met opereren. Steriliteit nul-komma-nul, haha, maar we weten ondertussen dat de patiënten hier heel wat meer kunnen hebben dan die in Nederland.
De week na het kamp is er veel voor ons te doen, vooral postoperatieve wondzorg, hechtingen verwijderen en injecties. Heerlijk om weer eens zo druk bezig te zijn. Het is echt teamwork en de patiënten gaan zo snel weer naar huis! Echt ongelooflijk.
Ik mag ook iets heel bijzonders doen deze week: zelf hechten! Dit valt niet onder de taken van de verpleegkundige in Nederland, maar hier is alles mogelijk.
Het gaat om een vierjarig jongetje dat op zijn hoofd gevallen is. Hij heeft hierdoor een diepe snee bij zijn wenkbrauw die gehecht moet worden. De arts zet de plaatselijke verdoving en laat de rest aan mij over. Spannend! Maar na wat gestuntel in het begin gaat het uiteindelijk prima en ik ben trots op het resultaat. Het hielp niet echt dat het jongetje de hele tijd bleef huilen, maar de hechtingen zien er netjes uit en hij krijgt als beloning een grote sticker waar hij heel trots op is.
Deze week komt ook een vrouw met allemaal (waarschijnlijke) kankergezwellen in haar gezicht en een fistel in haar wang die doorloopt tot in haar mondholte. Dit ziet er echt verschrikkelijk uit en moet enorm pijnlijk zijn. Ze heeft gewoon een enorm gapend gat midden in haar gezicht! De arts weet niet wat hij met haar aan moet. Ze heeft veel te lang gewacht met het zoeken van hulp hiervoor en er is niet snel een behandeling te bedenken. Zo triest, maar ze wist gewoon niet dat het zo ernstig was en heeft het maar laten gaan. De arts heeft er foto’s van gemaakt en deze naar andere artsen doorgestuurd om advies te krijgen. Ben benieuwd wat hij terug krijgt.
Aan het einde van de week zijn alle patiënten al vertrokken op twee patiënten na die last hadden van anemie en bloedtransfusie kregen. Een van de patiënten krijgt een shock ten gevolge hiervan en het is even heel spannend of ze het wel overleefd. Haar pols valt volledig weg samen met alle reflexen. De arts begrijpt niet hoe dit kon gebeuren en durft haar niks meer te geven. Gelukkig is ze sterk en komt ze er weer bovenop!
Je zou zeggen dat ze hierna wat tijd nodig heeft om bij te komen, maar ook zij vertrekt donderdagavond al naar huis. De kracht van deze mensen is onbeschrijflijk!
Hilde en ik gaan volgende week naar Chengelpat (dichtbij Chennai) om twee andere studenten te bezoeken die daar stage lopen. Laura en Meike zijn ook al eerder bij ons op bezoek geweest.
We zijn nog steeds bezig met het laten bouwen van de medicijnkast, maar het blijft onzeker of deze op tijd af kan zijn. Nou gaan we dus ook bij hun stage kijken of we daar sponsorgeld in kunnen steken. Zij werken voor een organisatie ‘Kikindia’ die bedelende kinderen van straat haalt en deze naar school probeert te laten gaan en hygiënische standaarden aanleert. Er zijn hier ontzettend veel bedelende kinderen dus het geld is hard welkom om al deze kinderen te helpen.
Ik ben heel benieuwd hoe het daar is en hoe ze dit precies aanpakken.
Dat was het weer even voor dit moment. Ik was echt zo blij toen ik eindelijk na dik twee weken weer internet tot mijn beschikking had dat ik teveel andere dingen moet gaan nakijken nou, haha! Weer bedankt voor alle super leuke reacties en ik vind het niet erg als mensen weer met elkaar in contact komen dankzij deze site;). Ik vond het juist wel heel grappig om te lezen. Ik hoop dat ik mijn sponsors ook weer wat meer duidelijkheid heb gegeven. Als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust en dan probeer ik ze zo snel mogelijk te beantwoorden.
Het aftellen is trouwens wel echt begonnen! Nog dik drie weken en dan reis ik alweer naar Nederland! Ben benieuwd hoe veranderd ik ben en hoe ik me weer zal aanpassen hieraan. Ik weet nu wel dat India een fantastisch land is, maar ik raad het alleen aan voor mensen met een groot aanpassingsvermogen. Het is hier niet altijd gemakkelijk en leuk. Maar wat was het de moeite waard! Het zal vreemd zijn om weer terug te komen in de moderne wereld.
Heel veel lieve groetjes en knuffels!
Xxx Robbin
Oké, Kovalam was het dus. We zijn vanuit hier doorgereisd naar het meest zuidelijke puntje van India, Kanyakumari, oftewel Cape Comorin.
Erg speciaal is deze stad niet en het uitzicht wordt verpest door alle rotzooi en vuilnis overal. We hebben een aantal bezichtigingen gedaan, zoals een tempel en Gandi monument, maar bezichtigen is niet zo mijn ding. Leuker was onze toevallige ontmoeting met een Nederlandse leeftijdgenoot, Else. Super grappig om eerst Engels tegen elkaar te praten en er vervolgens achter te komen dat je uit hetzelfde land komt! Het was echt leuk om een dag door te brengen met iemand die ook al een aantal maanden in India is.
We zijn met de trein vanuit Cape teruggereisd naar Bangalore. Het was een 21 uur durende rit die leuk was om mee te maken. Voor één keer, haha. Het gedeelte overdag zit je met 6 personen bij elkaar op twee banken. ’S Avonds kun je de rugsteun van deze banken omhoog klappen waardoor een bed ontstaat. Niet heel veel ruimte, maar het is goed te doen.
Die week zijn we weer begonnen met onze normale bezigheden op het ziekenhuis. De voorbereidingen voor het aankomende kamp waren al in volle gang en met de dag kwam er wel weer een vrijwilliger bij om mee te helpen. Dat was dus wel een beetje een gevecht om iets voor de arts te doen met zoveel mensen, maar het was wel gezellig. Gelukkig waren er niet veel ingewikkelde en veel zorg nodig hebbende patiënten aangezien we alle bedden voor het kamp nodig hebben.
Er was een heel eigenaardige casus tussen van een oudere man met een lang geleden opgelopen fractuur. Deze was nooit behandeld waardoor er op de plek van de breuk een nieuw gewricht ontstaan was. Dit zag er zo vreemd uit, maar het gewricht compenseerde de breuk heel goed waardoor de man zijn arm wel nog kon gebruiken. Zelfs de arts vond het een fascinerend fenomeen. In Nederland kom je het zeker nooit tegen.
Er kwam ook een jongen die aan elektriciteitskabels was blijven hangen en geëlektrocuteerd was. Hij had brandwonden aan zijn handen en wonden op zijn hoofd. Dan zie je hoe die elektriciteit door je lichaam heen schiet. Verder had hij gelukkig nergens last van, want het had veel erger kunnen aflopen.
Er blijft ook een vrouw komen die waarschijnlijk een blindedarm ontsteking heeft. De arts probeert de symptomen zo minimaal mogelijk te houden tot het kamp. Hij opereert haar liever met meer hulp bij de hand en betere apparatuur.
Een best heavy ingreep was die bij een man met een cyste in zijn lever. De arts ging zonder enige apparatuur proberen om de vloeistof uit de cyste op te zuigen. Hij vertelde er zijdelings bij dat er kans was op een enorme bloeding, maar toch ging hij het erop wagen. Dus met een enorme naald zoeken naar de juiste plek van de lever. Dit haalde niks uit dan opgezogen bloed en na een aantal pogingen gaf hij het gelukkig op. Het risico was toch te groot, dus moest de patiënt door naar een gespecialiseerdere plaats.
Het weekend brengen we door in Pondicherry. Echt een leuk stadje hoewel het erg rommelig is. We zaten in een guesthouse voor Ashram bezoekers (geestelijk leiders en yogaliefhebbers). Het was er heel mooi en rustgevend. Tijdens ons verblijf werd er een film opgenomen en toen we over de boulevard heen liepen bleven we kijken naar de filmset. Het duurde niet lang of we werden uit het publiek gevist en gevraagd voor een figurantenrol. Echt super vet en dit doen zonder voorbereiding kan echt alleen hier, haha! Het was super leuk om eens mee te maken en ik wil de film wel echt zien!
We werden als echte V.I.P.’s behandeld met eten en drinken en stoelen midden op de set.
Ze wilden ons voor nog een andere film hebben, maar dat hebben we toch maar gelaten omdat ik de producer een beetje vreemd vond doen. Een dag een filmster is genoeg ervaring voor mij!
Met de nachtbus van zondag op maandag gingen we weer op weg richting stage. Wat een helse rit! De chauffeur reed als een idioot en slapen was niet echt mogelijk. Ik had het al een beetje opgegeven aan het begin van de nacht en zat wat voor me uit te staren met mijn Ipod toen we door een enorme greppel reden. Echt waar, iedereen vloog letterlijk een halve meter de lucht in en schrok zich een ongeluk (wat zou jij doen als je rustig ligt te slapen, haha!). Het zag er zo hilarisch uit dat ik een enorme lachkick kreeg die ik dus echt niet onder controle leek te krijgen. Iedere keer barste ik weer los leidend tot geamuseerde blikken van alle Indiërs om ons heen. Wat kunnen die mensen toch droog reageren. Ze gingen gewoon meteen weer door met slapen alsof net niet bijna de hele bus instortte.
Zo’n greppelincident gebeurde nog minstens twee keer samen met een noodstop voor een op het laatste moment gespotte omgevallen boom op de weg. Toen we om vijf uur ’s nachts in Bangalare aankwamen waren we dus K.O. en slaap-plek-loos. Gelukkig kunnen we dan altijd bij de arts terecht en konden we daar nog een paar uur crashen voor ons vertrek naar het ziekenhuis.
Het chirurgiekamp was echt heel leuk om mee te maken. Er kwamen een stuk of zeven artsen met hun hele gezin én medisch team, dus het was een gezellige drukke boel. De operaties liepen van vrijdagochtend tot zondagochtend de hele dag, avond en soms zelfs nacht door. Er waren enorm veel patiënten dus dat was ook wel nodig.
Er waren de meest uiteenlopende operaties. Ik zal er een aantal opnoemen die ik heb gezien.
De meest voorkomende operatie was een tubectomie (vrouwensterilisatie), omdat ze hier niet echt de beschikking tot voorbehoedsmiddelen hebben, twee kinderen promoot worden en niet meer en omdat de mennen absoluut niet gesteriliseerd willen worden. Deze ingreep gaat heel snel via een laprascopie (kijkoperatie). De eileiders worden doorgeknipt en er komt voor de zekerheid een touwtje om de uiteindes om 100% zeker te zijn dat de operatie geslaagd is. Veel vrouwen komen van heel ver en het is niet de bedoeling dat ze weer terug moeten komen (en ze willen niet meer kinderen, dus wie weet wat ze gaan proberen als ze toch zwanger worden).
Een andere ingreep was een reconstructie van de huid van de voet van een jong meisje. De huid was vergroeid en zorgde ervoor dat ze haar voet niet kon strekken. De huid trok hem als het ware in een krampachtige houding omhoog. Eerst werd de verkeerd gegroeide huid verwijderd en vervolgens vond er een transplantatie van wat huid van haar bovenbeen plaats om het huidtekort bij haar voet aan te vullen. Het lapje huid dat ze gebruikten was echt superdun, met soms zelfs gaatjes erin. Het eindresultaat zag er heel onnatuurlijk uit, dus ben benieuwd of we haar nog voor ons vertrek te zien krijgen en hoe het dan is geworden.
Ook vond er een gedeeltelijke schildklierverwijdering plaats. Dit was een bloederige bedoeling, omdat er in dat gebied best wat belangrijke bloedvaten lopen en al snel een grotere bloeding ontstaat. Er kwamen wel minstens vijf artsen meekijken en zich overal mee bemoeien. Heerlijk al die discussies en bemoeienissen. Vooral als iedere arts denkt dat hij het beter weet, haha!
Het kindje van een, ondertussen al, tijd geleden met de gereconstrueerde darmuitgang krijgt nou toch een stoma omdat het niet echt wil lukken met de ontlasting. Wat dat kleintje wel al niet allemaal heeft meegemaakt is echt zielig. Toch ziet hij er naar omstandigheden heel goed uit. Het enige waar ik me zorgen om maak is hoe zijn familie de stoma gaat verzorgen. Ik hoop dat alles een beetje hygiënisch verloopt en hij niet nog meer problemen krijgt.
Nog een operatie is een veel te oude jongen (rond de 17 jaar) die een niet ingedaalde testes heeft. Dat is echt extreem laat om daar achter te komen aangezien deze ingreep normaal uiterlijk 6 maanden na de geboorte moet plaatsvinden. Het probleem is dat deze mensen niet weten dat iets niet klopt. Ze hebben er gewoon geen verstand van. Het gevaar voor hem is niet perse dat de productie van die zaadbal niet goed is, maar dat hij een veel groter risico loopt op kanker. Hij moet dus goed in de gaten gehouden worden.
Nog andere OK’s waren een cholestectomie (galblaasverwijdering), darmreconstructie, cystebiopsie, nog een colonstomie (stoma), verwijdering van achtergebleven materiaal van een vorige operatie in de nek (zonder de patiënte in te lichten, omdat ze anders nooit meer terug durven komen), spataderbehandeling.
Ik heb heel wat kunnen zien dit weekend.
Grappig detail: als de artsen even pauze hadden gingen ze cricket spelen op en top in OK-kleding (zie de foto’s). Na deze ontspanning lopen ze gewoon weer de OK op om verder te gaan met opereren. Steriliteit nul-komma-nul, haha, maar we weten ondertussen dat de patiënten hier heel wat meer kunnen hebben dan die in Nederland.
De week na het kamp is er veel voor ons te doen, vooral postoperatieve wondzorg, hechtingen verwijderen en injecties. Heerlijk om weer eens zo druk bezig te zijn. Het is echt teamwork en de patiënten gaan zo snel weer naar huis! Echt ongelooflijk.
Ik mag ook iets heel bijzonders doen deze week: zelf hechten! Dit valt niet onder de taken van de verpleegkundige in Nederland, maar hier is alles mogelijk.
Het gaat om een vierjarig jongetje dat op zijn hoofd gevallen is. Hij heeft hierdoor een diepe snee bij zijn wenkbrauw die gehecht moet worden. De arts zet de plaatselijke verdoving en laat de rest aan mij over. Spannend! Maar na wat gestuntel in het begin gaat het uiteindelijk prima en ik ben trots op het resultaat. Het hielp niet echt dat het jongetje de hele tijd bleef huilen, maar de hechtingen zien er netjes uit en hij krijgt als beloning een grote sticker waar hij heel trots op is.
Deze week komt ook een vrouw met allemaal (waarschijnlijke) kankergezwellen in haar gezicht en een fistel in haar wang die doorloopt tot in haar mondholte. Dit ziet er echt verschrikkelijk uit en moet enorm pijnlijk zijn. Ze heeft gewoon een enorm gapend gat midden in haar gezicht! De arts weet niet wat hij met haar aan moet. Ze heeft veel te lang gewacht met het zoeken van hulp hiervoor en er is niet snel een behandeling te bedenken. Zo triest, maar ze wist gewoon niet dat het zo ernstig was en heeft het maar laten gaan. De arts heeft er foto’s van gemaakt en deze naar andere artsen doorgestuurd om advies te krijgen. Ben benieuwd wat hij terug krijgt.
Aan het einde van de week zijn alle patiënten al vertrokken op twee patiënten na die last hadden van anemie en bloedtransfusie kregen. Een van de patiënten krijgt een shock ten gevolge hiervan en het is even heel spannend of ze het wel overleefd. Haar pols valt volledig weg samen met alle reflexen. De arts begrijpt niet hoe dit kon gebeuren en durft haar niks meer te geven. Gelukkig is ze sterk en komt ze er weer bovenop!
Je zou zeggen dat ze hierna wat tijd nodig heeft om bij te komen, maar ook zij vertrekt donderdagavond al naar huis. De kracht van deze mensen is onbeschrijflijk!
Hilde en ik gaan volgende week naar Chengelpat (dichtbij Chennai) om twee andere studenten te bezoeken die daar stage lopen. Laura en Meike zijn ook al eerder bij ons op bezoek geweest.
We zijn nog steeds bezig met het laten bouwen van de medicijnkast, maar het blijft onzeker of deze op tijd af kan zijn. Nou gaan we dus ook bij hun stage kijken of we daar sponsorgeld in kunnen steken. Zij werken voor een organisatie ‘Kikindia’ die bedelende kinderen van straat haalt en deze naar school probeert te laten gaan en hygiënische standaarden aanleert. Er zijn hier ontzettend veel bedelende kinderen dus het geld is hard welkom om al deze kinderen te helpen.
Ik ben heel benieuwd hoe het daar is en hoe ze dit precies aanpakken.
Dat was het weer even voor dit moment. Ik was echt zo blij toen ik eindelijk na dik twee weken weer internet tot mijn beschikking had dat ik teveel andere dingen moet gaan nakijken nou, haha! Weer bedankt voor alle super leuke reacties en ik vind het niet erg als mensen weer met elkaar in contact komen dankzij deze site;). Ik vond het juist wel heel grappig om te lezen. Ik hoop dat ik mijn sponsors ook weer wat meer duidelijkheid heb gegeven. Als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust en dan probeer ik ze zo snel mogelijk te beantwoorden.
Het aftellen is trouwens wel echt begonnen! Nog dik drie weken en dan reis ik alweer naar Nederland! Ben benieuwd hoe veranderd ik ben en hoe ik me weer zal aanpassen hieraan. Ik weet nu wel dat India een fantastisch land is, maar ik raad het alleen aan voor mensen met een groot aanpassingsvermogen. Het is hier niet altijd gemakkelijk en leuk. Maar wat was het de moeite waard! Het zal vreemd zijn om weer terug te komen in de moderne wereld.
Heel veel lieve groetjes en knuffels!
Xxx Robbin
-
14 Mei 2011 - 12:55
Robbin Budie:
P.S. Voor de foto's en filmpjes, zie mijn vorige reisverslag!
Liefs! -
14 Mei 2011 - 13:27
Mam:
Over 1 uur op skype? -
14 Mei 2011 - 13:34
Bob :
wat een verhaal weer! ik kan me de lach situatie in de bus wel voorstellen denk ik haha! het aanpassen aan de moderne wereld moet wel lukken, misschien weer even goed letten op alle steriele punten etc! Geniet van de laatste weken!
@Marij & Bart: toevallig de finale van Emergenza? 18 juni in de 013 (Dommelsch zaal)? Heb het in mn agenda staan, lijkt me leuk om te komen kijken!! Verder gaat het goed hier, er zijn meer leuke dingen te doen dan dat mijn agenda tijd heeft... ;)
Doegg xx
-
14 Mei 2011 - 16:34
Mam:
Wat een belevenissen alweer en ellende. Wat hebben wij het hier goed. Goed Idee van Kikindia. Dat is Kiki waar ik naar toe ben geweest met de lady'snight voor de kansloze meisjes uit India. . Ik heb daar die mooie sjaal uit India gekocht. Ik denk dat we ook eens naar India gaan in de toekomst met jou als gids. Wat zijn we trots op je. Het aftellen is nu begonnen. Misschien tot morgen op skype. xx mam -
15 Mei 2011 - 09:08
Jippe En Ineke:
Lieve Robbin.
Wat weer een prachtige verhalen. Leuk om te zien hoe jullie beider verhalen elkaar aanvullen. Je schrijft enorm leuk en boeiend zodat we er hier in nederland gelijk een beetje een voorstelling van kunnen maken. Bizar hoe groot de verschillen in gezondheidszorg zijn. Goed werk meissie, jullie zijn daar zo goed bezig. Wat een geweldige ervaringen die je nooit meer zult vergeten.
Wij zijn nog steeds bezig hier thuis met India. Denken steeds terug terwijl wij maar vier weken zijn geweest. Voor jullie zal het na een half jaar zeker een nog grotere omschakeling zijn. Niet alleen het gewonen leventje weer proberen op te pakken maar natuurlijk voor jullie ook de leer en werk omstandigheden. Je zult best tijd nodig hebben om het allemaal een plaatsje te geven. Maar zo'n ervaring kunnen ze jou nooit weer afpakken. Toch geweldig, dit is je LEVEN.
Hebben een hele gezellige avond bij je ouders gehad. Lekker bijgekletst over onze belevenissen.
Ben heel benieuwd of deze reis ook wat met jouw heimwee doet. Het feit dat je al 5 maanden, nota bene in India, van huis bent is een enorme overwinning.
Geniet nog lekker van de laatste weken in India. Veel liefs,
Jippe en Ineke -
15 Mei 2011 - 09:14
Carolien:
Wat een bijzonder verhaal. Jij maakt toch wel heel veel mee. Ben benieuwd of je straks thuis kan wennen aan de westerse wereld. Zal wel een beetje saai zijn. Maar je kan nu inderdaan gaan aftellen. Kun je mij het banknummer doorgeven ik heb het al een paar keer aan je moeder gevraagd maar kreeg geen duidelijk antwoord. Het zou in een van je verslagen staan maar ik weet niet in welk. Heel veel groetjes en tot over een paar weken. -
15 Mei 2011 - 17:25
Magda:
Heej Robbin,
Het was wel de moeite waard om zo lang op je reisverslag te moeten wachtten.
Wauw, wat heb jij weer veel mee gemaakt in de afgelopen weken. Dat maakt de gemiddelde mens volgens mij niet in zijn hele leven mee. Wat zal het een dubbel gevoel bij je zijn dat je over 3 weken alweer naar huis komt. Van een kant zal je super blij zijn om thuis te zijn van de andere kant verdrietig dat je daar alles moet achter laten wat je zo zorgvuldig hebt opgebouwd. Maar wie weet ga je er in de toekomst nog eens naar toe.
Ik zal nogmaals je moeder om je bankrekeningnummer vragen. Want ook ik heb dit nog steeds niet, net als Carolien. Maar komende week gaan we samen naar de film misschien kan ik er dan achter komen. Ik vind het namelijk ook een super idee om bij te dragen aan kikindia. Maar dat moet jij dan verder maar bepalen. We wensen je de laatste weken nog een super tijd toe en tot gauw.
Lieve groetjes van Ewout, Magda, Yfke en Myrthe. Yfke begint komende tijd aan haar einexamens dus duimen maar !!! -
15 Mei 2011 - 17:46
Magda:
Zoals je weet is Hilde ons buurmeisje, ze woont 3 huizen bij ons vandaan. Ik vraag me af of ik in mijn reacties haar weleens heb laten weten dat we het ongelooflijk knap van haar vinden wat ze daar allemaal in India doet. Super Hilde, petje af en voor jouw uiteraard ook heel veel lieve groetjes van Ewout, Magda, Yfke en Myrthe -
15 Mei 2011 - 17:55
Rieny:
Nou daar is het nog eens het bankrekeningnr van Robbin 1155 49781 -
16 Mei 2011 - 09:48
Marlie:
Hoi Meisje,
Wat maak je toch allemaal mee. Het is geweldig. Het doet een mens goed als hij eens de slappe lach krijgt. Ik kan het me echt voorstellen, Jij helemaal bij je positieve en die mensen die omhoog schieten midden in hun slaap, heel verdwaasd om zich heen kijkend. Ik ben benieuwd of je het hier niet allemaal saai en over hygiënisch gaat vinden en of het van invloed is op je toekomstige loopbaan. Ik verheug me op je weerzien, dan kunnen wij eens lekker bijkletsen. Duim je ook voor Meghan deze week dat ze goede studie resultaten krijgt. Heel veel groetjes Marlie -
16 Mei 2011 - 16:21
Marij:
Wat een avonturen maak jij mee. Ik kan me er bijna geen voorstelling van maken hoe dat chirurgenkamp moet zijn.
Wat je daarover vertelt zul je hier nooit van z.n leven meer meemaken. Op mij komt het echt niet professioneel over maar voor zo.n land is dat een heel gewone manier van handelen.
Wel natuurlijk fijn dat die mensen niet zo vlug een infecrie hebben als de verwende Westerling.
jammer dat je waarschijnlijk niet die nieuwe kast in gebruik kunt nemen, maar die indiers hebben alle tijd van de wereld.
het einde is in zicht en ben erg benieuwd hoe het afscheid voor je zal zijn.
Wat een ervaring met die film, dat heb je dan ook weer mogen meemaken. Kun je hier een beetje over opscheppen tegen je vrienden.
Misschien goed aangevoeld over nog een dag filmen, je weet maar nooit!!
Ik heb weer met veel plezier je verslag gelezen en weet niet of er nog eentje volgt.Ze zijn erg leuk geschreven en misschien moet je maar een boekje hierover gaan schrijven. Je hebt toch vakantie als je thuiskomt of moet je dan ook nog wat inleveren over deze stage?
Veel liefs van ons allen en tot vlug, blij dat we je dan gezond en wel in de armen kunnen sluiten. xxx Marij -
17 Mei 2011 - 17:25
Bart:
Uiteraard zijn al je verhalen van de operaties weer wonderbaarlijk om te lezen, maar vooral die schildklierverwijdering vind ik echt noemenswaardig:p En we hebben ook nog een echte filmster in de familie! Dalijk krijg je allemaal liefdesmails van mannen uit India die je in een film van Bollywood hebben gezien;)
Nog even en je bent weer terug..blij of niet?
@Bob Cool cool! Het is inderdaad in de 013 in de Dommmelsch (Grote) zaal. Ik heb je toegevoegd op facebook, als je wil kan ik je de informatie sturen (over busreis e.d.). Grtz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
