Weer met beide benen op de grond

Lang geleden sinds mijn laatste verhaal. We hebben voor twee weken geen internet gehad omdat we op het SMART zijn gebleven. Bij de start van deze twee weken dacht ik dat het niet te doen was om al die dagen achter elkaar te werken. Uiteindelijk is de tijd voorbij gevlogen. En wat hebben we niet allemaal meegemaakt..

Maandagavond hadden we wel meteen een operatie bij een zes dagen oude baby. Dit was best heftig, omdat veel verdoving niet mogelijk is bij een pasgeborene. Hij krijgt dus veel mee van wat er met hem gebeurt en ook al herinnert hij zich dit uiteindelijk niet, het is verschrikkelijk om hem te zijn lijden. Maar de operatie moest gebeuren omdat hij geen ontlasting kon maken doordat er geen uitgang was. Deze moest de arts dus creëren. Eerst zoeken naar de uitgang en deze fixeren. Het verliep niet zoals hij wou. Het duurde lang voordat hij goed zat en ondertussen zat de baby de hele tijd hartverscheurend te huilen.
Ik hielp met assisteren tijdens de operatie, maar kon het uiteindelijk niet meer hebben. Mijn bloeddruk daalde naar een dieptepunt en de hitte was onverdraaglijk, dus heb het moeten overdragen. Niet fijn, want het voelde als falen maar beter dan flauwvallen middenin de operatie.’
Uiteindelijk is de operatie gelukt, maar de baby was zwaar uitgeput. Dit moet voor zijn moeder ook echt zwaar geweest zijn, omdat zij buiten de OK stond te wachten en haar kindje kon horen. De mensen hier zijn echter zoveel gewend dat het ze niet zoveel lijkt te schelen.

Dinsdagavond zijn we echt uitgeput door de lange avond gisteren en het vroege opstaan vandaag. We willen dus vroeg naar bed, maar helaas.. De stroom wil hier niet altijd meewerken. Bij het koken werkt hij al niet, waardoor we dus niks zien en de pannenkoeken meer deeg zijn dan wat anders. In het donker eten is ook niet aan te raden, haha. Als er even stroom is kijken we een aflevering van Gossip Girl (want ja, dat is iets wat we echt niet in Nederland konden laten;)) en ga ik daarna snel douchen. Hilde heeft minder geluk.. De stroom én het water houden ermee op, terwijl ze nog heerlijk onder de shampoo en doucheschuim zit. Gevolg: een verkleumde Hil (met het beetje steenkoude water wassen wat we hebben bewaard is echt geen pretje) en ik mag in mijn übercharming pyjama + roze bril naar beneden waar ze zich vast dood zijn geschrokken van mijn vertoning. Ik moet wat voor Hil overhebben;). Uiteindelijk wordt er water geregeld en kan ze verder, maar het is al na middernacht eer we kunnen gaan slapen.

De rest van de week verloopt rustig zonder al te heftige casussen gelukkig. Ik zag er eerst tegenop om het weekend niet weg te gaan, maar achteraf is het voorbij gevlogen.

Vrijdag zijn we de patiënten voor het komende oog operatiekamp gaan inlichten. Dit gebeurt op de meest primitieve manier. We hebben een stuk of 10 dorpen bezocht verspreid over de hele omgeving. In totaal hebben we ongeveer 18 km gelopen in 6 uur. Het was echt fijn om door de geweldige natuur heen te wandelen en al die primitieve dorpen te bezoeken, maar het was ook ontzettend zwaar. Het zal rond de 34 graden zijn geweest en veel schaduw was er ook niet. Daarbij hadden we M bij ons (onze afkorting voor Melvin als ze weer eens wat uithaalt). Ze is ondertussen 4 maanden zwanger en per dag geeft ze minstens een stuk of 4 keer over. De dag vooraf had ze aangegeven dat ze van Kumar, haar man (en de man met het baardje in de foto, Marika;)), niet eens het SMART lopend mag verlaten. Maar vandaag schijnt die regel niet meer te gelden, want ze gaat met ons mee. Dat had ze toch beter niet kunnen doen. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zoveel klaagt, en ik kan soms al echt erg zijn haha. Wij hadden ook makkelijk alleen met Kiruba kunnen gaan en dan waren we vast ook een stuk eerder terug geweest. Alles moest voor haar gedaan worden, van haar tas dragen, tot eigen slippers afstaan omdat die van haar kapot gingen (denk aan het type slipper met glittertjes, zilver en niet bepaald walking material). Daar kwam nog bij dat ze opeens verdwenen was. Uiteindelijk bleek ze te slapen in een huis van een dorpbewoner. Uiteindelijk werd een lelijke paraplu tevoorschijn gehaald waarmee we stapje voor stapje dichter bij het SMART kwamen. Wat een onderneming! En een wonder dat we nog bijna alle patiënten gevonden hebben ook in het doolhof wat natuur heet.
Wel heavy om de omstandigheden in die dorpjes te zien. Privacy bestaat daar niet. In het openbaar jezelf wassen, altijd in een ruimte leven met je familie, iedereen hoort alles en weet alles van je. Dat lijkt mij echt verschrikkelijk. Hilde en ik zijn ook wel altijd samen, maar we geven elkaar ook wat ruimte als we merken dat de ander dat nodig heeft.
Toch heeft het leven van de dorpsmensen hier ook zijn pluspunten (voor ons niet voor te stellen). Als je ziet wat veel mensen (vooral de mannen) op een dag uitvoeren (rondhangen en niks doen, kletsen, slapen, relaxen). Nogal logisch dat ze niet veel hebben. Toegegeven, er is ook niet echt veel mogelijkheid om in iets door te groeien, maar heel zwaar hebben ze het dus ook niet altijd.

Wel vind ik het heel erg dat voor veel vrouwen het enige doel voortplanting is. Deze week hadden we een vrouw van midden dertig op het spreekuur. Ze had al verscheidene miskramen gehad. Nu was ze negen maanden zwanger, maar met de echo was geen leven van de foetus te horen. Ze begreep niet, of wou niet begrijpen, dat haar baby hoogstwaarschijnlijk dood was. Wat wil je ook na zoveel ongeluk en dan na negen maanden, vlak voor de geboorte, gaat de foetus dood. Daarbij had haar man haar na drie maanden zwangerschap verlaten. Ze was toch maar zijn tweede vrouw. Nog erger was dat ze waarschijnlijk al die miskramen kreeg, omdat hij haar Syfilis had gegeven en dit niet behandeld werd.
Die blik in haar ogen.. Alsof ze al niet meer leefde. Wat heeft het leven voor haar nog voor zin.
Ook was er een meisje van 17 jaar. Zij was op haar vijftiende getrouwd en was nog steeds niet zwanger geworden. Grote paniek dus, want dat kan hier echt niet. Zo jong en dan vinden de mensen om je heen al dat je faalt in je levensdoel. Dat is toch erg!

Zaterdag heb ik ontzettende heimwee. Er is helemaal niks te doen voor ons, de stroom ligt er uit en we hebben geen internet. Op zo’n momenten kan ik alleen maar aan thuis denken en blijven de tranen amper weg. Wat klinkt dat triest, maar het voelt echt zo.
Het voelt ook al zo lang geleden dat ik contact heb gehad met mijn familie en vrienden. Vanochtend belde iemand en ik dacht dat het mijn zusje was. Ik verstond het alleen heel slecht en toen viel ook die verbinding weg. Toen ik erover na ging denken besefte ik dat het nooit Meg kan zijn geweest, omdat het in Nederland midden in de nacht is. Zo zie je maar, ik wil haar zo graag horen dat ik waanideeën krijg.
Gelukkig belden mijn ouders ’s middags op en dat heeft me heel veel goed gedaan. Op deze momenten is het horen van hun stemmen genoeg om me weer vertrouwen en kracht te geven om door te gaan.

Zondag gaan Hilde en ik met een medisch team mee naar Kottagorrai (tribal village). Het plan was om 8.00 uur te vertrekken. Dat wordt uiteindelijk 10.30u, wat we eigenlijk wel hadden moeten weten met onze ervaringen in India wat tijd betreft. Het proppen van alle mensen in twee jeeps is hilarisch. Uiteindelijk komen Hil en ik achterin de ‘kofferbak’ terecht, samen met een houten doos met microscoop, enorme waterfles en lunch voor minstens 15 mensen. Dat was wel een ervaring apart tijdens een rit over enorme drempels en woeste natuur.
Als we uiteindelijk in het dorp arriveren, besluit het team eerst voor anderhalf uur te gaan bidden in de dichtstbijzijnde kapel. Weer wachten voor ons dus.
Uiteindelijk is het 14.30u als de consulten met de patiënten beginnen en om 16.0u wordt er weer ingepakt, gebeden en gezongen, en gaan we weer op weg naar huis.
Dit uitstapje wint een Oscar voor meest waardeloze bezigheid ever, omdat we meer met andere dingen dan met de patiënten bezig zijn geweest. Wel was het weer een typische Indiase ervaring.

De tweede week op het SMART is de meest heftige tot nu toe. In totaal overlijden er in een week vier zuigelingen en bijna (hopen nog steeds bijna) twee vrouwen.

In het begin van de week was er nieuwjaarsfeest in het dorp vlakbij het ziekenhuis. Er werd een man binnen gebracht die pijn op de borst had en daarna meteen in een comaslaap viel van alle drank die hij gehad had. Ik heb weer het infuus mogen prikken (dat wee goed ging:D), omdat hij heel slecht op prikkels (pijn) reageerde en de arts bang was dat hij hersenbeschadiging had opgelopen. Na het geven van verscheidene medicatie begon hij zo hard te snurken dat het duidelijk was dat hij gewoon zijn roes moest uitslapen. Wel erg beschamend voor zijn vrouw die hem in deze staat moest aanzien.

Woensdag weer een heftige casus. Je mag het gerust een scary story noemen:
Er waren eens een getrouwde man en vrouw die al tien jaar probeerden een kind te krijgen. In India MOET je kinderen krijgen wil je geen outcast worden. De vrouw werd daardoor zwaar onder druk gezet en mishandeld door haar man en schoonfamilie. Uiteindelijk stak ze zichzelf in brand, omdat ze het niet meer aan kon. Dit resulteerde in 80% lichamelijke verbranding en de dood.
De echtgenoot trouwde daarna met een jong meisje van zeventien en maakte haar zwanger. Na drie maanden zwangerschap verlaat hij haar. Waarom? Misschien ging het hier alleen maar om een geldkwestie.
In de vierde maand van haar zwangerschap belandt het meisje bij ons, het SMART, met zware abdominale buikpijn. Waarschijnlijk heeft ze iets genomen om van haar baby af te komen, omdat een vrouw met een kind en zonder man een stigma is hier.
En dit is een van de vele verschrikkelijke verhalen die je hier hoort.

Vooral huiselijk geweld is hier normaal. Vraag je ernaar, dan lachen de vrouwen alleen maar. Wat moeten ze anders.

Even genoeg enge dingen. Tijd voor de mooie kanten van deze stage.
Vandaag viel het me weer eens op hoe mooi deze plek is. Zo rustgevend, bijna altijd zon, overweldigende natuur, wilde dieren die wij in Nederland alleen in gevangenschap hebben. En de mensen bij onze stage zijn zo vriendelijk! Ik zal ze echt gaan missen als ik hier weg ga.

Er zit ook eindelijk vaart in ons sponsortraject! We gaan een medicijnkast laten plaatsen met een werkplek om medicatie klaar te maken. De schetsen zijn klaar en het bedrag komt overeen met datgene wat Hil en ik tot nu toe gespaard hebben. Op dit moment worden de werkers geregeld en dan zal het niet zo lang meer duren of er is een goede plek voor alle medicatie. Nou is het echt een rommelgebeuren en alles ligt door elkaar, dus het zal het werken een stuk aangenamer maken en het is iets blijvends. Dat vonden we heel belangrijk, dat ze er op lange termijn ook nog iets aan hebben.

Er zijn nog zoveel meer heftige casussen geweest, maar dat is echt teveel om allemaal te vertellen. Nog even over de dode zuigelingen..
De eerste was van een jong meisje in Kottagorrai. Zij was al drie dagen bezig met de bevalling en was zelf ook bijna overleden. Het kind heeft het dus niet gered, doordat de mensen niet begrijpen dat ze haar naar een ziekenhuis hadden moeten brengen en wij er pas te laat achter kwamen.

Woensdagavond arriveert een jonge vrouw (meisje) die de avond ervoor is bevallen van een 28 weken oude baby. Ze heeft ernstige anemie en moet zo snel mogelijk bloedtransfusie krijgen. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo wit ziet door bloedtekort. Ze heeft koorts en verschrikkelijke abdominale pijn.
De baby is te klein om zelfstandig te kunnen drinken en hij is nog zo klein dat hij totaal geen vet op heeft en dus goed warm gehouden moet worden. De mensen hier weten dit echter niet. Ook is hij heel erg gevoelig voor infecties, licht en geluid en heeft hij veel rust nodig.
De arts maakt zich grote zorgen over het meisje en laat hierdoor de baby links liggen, omdat zij voor gaat. Achteraf geeft hij ook aan dat hij al had zien aankomen dat hij niks voor de prematuur kon betekenen om hem te redden.
De arts probeert vervoer naar een ziekenhuis te regelen. Het ziekenhuis wil moeder en kind echter niet zomaar aannemen en de arts is bang dat ze hen van ziekenhuis naar ziekenhuis zullen sturen.
De baby heeft ondertussen al moeite met ademhalen. Hij ziet er ontzettend rood uit en maakt amper geluid.
Om 22.00u overlijdt de baby.
Zo triest, ik voel me alsof ik gefaald heb. Desondanks dat ik met al mijn inzet heb geprobeerd om de familie duidelijk te maken dat ze de baby warm moeten houden en dat hij rust nodig heeft. Hij had gewoon ook al te lang zonder eten gezeten. Sinds de bevalling had hij niks gehad, omdat hij dit niet kon en de arts durfde geen sonde in te brengen omdat hij bang was voor een bloeding.
De hele tijd moest ik aan mijn tante denken. Zij werkt op de Neonatologie en weet wat een prematuur baby allemaal nodig heeft. Maar zelfs met al deze kennis hadden we niks kunnen doen zonder de benodigde apparatuur.

’S Avonds laat komt er ook nog een vier maanden oude baby binnen die Mningitis (hersenvliesontsteking) heeft. In Nederland zou ze meteen naar het ziekenhuis moeten voor intensieve behandeling. Hier krijgt ze weer wat medicatie en wordt naar huis gestuurd. Meer kunnen wij niet voor haar betekenen.

Vrijdagochtend is de arts in discussie met een gekomen verloskundige van het ziekenhuis, omat er geen actie ondernomen wordt met de anemische patiënt. Ook is hij boos en gefrustreerd over wat er gebeurt is. Hij wil deze verantwoordelijkheid niet op zich nemen en draagt hem over aan de vrouw.
Ook zijn er weer twee zwangere vrouwen van negen maanden binnengekomen.
Bij een van hen zijn de vliezen gebroken, maar het hoofdje van de foetus is nog niet ingedaald. Ze heeft 5 jaar geleden een baby verloren en dit is de eerste keer dat ze weer zwanger is. De arts wil niet weer een risico nemen en stuurt haar naar het ziekenhuis. Dit kan pas gebeuren na heel veel discussie, omdat de mensen hier gewoon niet naar een ziekenhuis willen.

Het andere zwangere meisje heeft al weeën en het hoofdje van de foetus is ingedaald. Ze heeft echter geen weeën en werkt totaal niet mee. Ze wil niks weten van onze adviezen.
We zouden vandaag naar Bangalore vertrekken, maar zijn de hele dag met haar bezig. De bevalling is ingezet, maar er gebeurt niks meer. De arts wil het proces versnellen, maar dit wil de familie niet. Als hij hen ook naar het ziekenhuis wil sturen, besluit de vader van het meisje dat ze haar weer mee naar huis nemen. Dit is echt heel erg, want ze moet kilometers lang terug lopen en ze kan ieder moment bevallen. Bij de echo klonk het hartritme van de foetus niet goed en de arts vreest dat hij het zwaar heeft. Ook de buik van het meisje ziet er heel vreemd uit.
We weten niet hoe het met haar afgelopen is en kunnen alleen maar hopen dat beiden het overleefd hebben.

’S Avonds komt nog een vier maanden zwangere vrouw binnen. Met heel veel pijn. Zij verliest haar baby ’s nachts.

Het was dus een week met veel zware herinneringen. Niets ging zoals het moest gaan. Het voelt als een week met veel faalmomenten waar we niks aan konden doen. Zo zie je hoe het hier ook kan gaan. Dit komt in Nederland niet snel voor, maar dode baby’s zijn hier heel normaal.

Sorry voor het zware verhaal met weinig vermaak, maar dit is het leven hier. Ik ben weer met beide benen op de grond en zie hoe zwaar het leven kan zijn.

Nog even over de medicijnen. Dit zijn allemaal proefexemplaren die de arts van kennissen krijgt. Die contacten zijn dus heel belangrijk voor het centrum. Vaker zijn deze medicijnen over datum en dus niet meer bruikbaar. Het is echt zonde hoeveel we moeten weggooien. Ook zijn veel middelen niet echt meer steriel, maar ik heb nog geen complicaties meegemaakt als gevolg hiervan.

Nou, ik heb een enorm lang verhaal geschreven en hoop dat het jullie niet teveel afschrikt, maar het is de harde waarheid. India is niet altijd mooi, maar heeft ook zijn schaduwzijden. Dit was voor een keer een realistische ervaring van een van onze werkweken.

Ik hoop de volgende keer met wat vrolijkere verhalen te komen. Maar deze verhalen zorgen wel voor een enorme persoonlijke groei die ik hier doormaak en ik ben daar heel dankbaar voor.

Weer bedankt voor de vele berichtjes en sorry als ik op sommige vragen niet geantwoord heb. Blijf vooral dingen vragen en ik zal er antwoord op proberen te geven!

Lieverds, ik houd van jullie en hopelijk tot over twee weken!
XXX Robbin