SMART Hospital

Wow! Het is hier echt fantastisch! Zondagavond zijn we dan eindelijk bij onze stageplaats gearriveerd. Het heeft al onze verwachtingen waar gemaakt. Het ligt in de middle of nowhere. Boven op een berg, waar je alleen maar komt via de jungle. Langs een heleboel Bamboe, Sandelwoodbomen en olifantendrinkplaats. Het is een mini health centre voor de arme bevolking hier. Er is plaats voor ongeveer 20 personen, maar toen wij aankwamen lagen er 36 patienten omdat er net dit weekend een team artsen zijn gekomen die al deze mensen hebben geopereerd. Echt jammer dat we daar niet bij zijn geweest. Wel voor ons veel postoperatieve (wond)zorg dus. Het team hier is echt geweldig en we voelen ons al helemaal thuis. Het bestaat uit dr. Jeyachandran (onze begeleidende en tevens enige arts hier), en een aantal vrijwilligers (Anita, Ester, Radha, Kumar, Teborah, Sumati en Grace). Kan helaas nog niet alle namen onthouden.
Onze slaapruimte is speciaal voor ons ingericht en sinds gisteren hebben we zelfs een lopende warme douche! Wow, echt zo super lief van ze. We worden echt verwend.
Daarentegen was de eerste nacht echt afzien. Ik heb het nog nooit zo koud gehad. Omdat we hier op de top van een berg zitten wordt het overdag niet te warm en is het 's nachts echt koud. De eerste nacht hadden we alleen een kussen dat heel erg naar schimmel rook *was niet te verbergen met de nieuwe lakens* en een muf ruikende deken. Gelukkig hebben we de dag erna meteen extra spullen kunnen kopen.
Dit kwam, omdat we ons moesten laten registreren op het politiebureau. Wat een avontuur..
Maandagochtend zijn we meteen vertrokken vanuit het ziekenhuis naar het plaatselijke bureau. Bij ons waren Anita, Kumar *die echt verschrikkelijk, sorry Kumar! rijdt, misselijkmakend (Anita heeft de tweede dag aan een stuk door moeten overgeven)*, en de plaatselijke pastoor, brother Jon. Lekker gezellig dus in een ieniemienie auto. De plaatselijke politie vond ons bezoek geweldig, maar kon niks voor ons betekenen. Op naar het hoofdkantoor van Tamil Nadu (provincie). Na minstens 4u rijden komen we daar eindelijk aan. Blijkt de opperchef niet aanwezig te zijn.. Mogen we morgen dus 'even' terug komen. Dat doen we dus maar. Na een handtekening van de opperchef kunnen we geregistreerd worden.
Echt waar, die man van de registratie zou bij ons voor 1000 redenen ontslagen worden. Hij doet er uiteindelijk 4u over. Het is ook zoveel werk! Blaadjes rechtleggen, blaadjes laten kopieren, nog eens laten overschrijven, want is niet duidelijk genoeg, een paracetamol vragen en daarop wachten, want o wat is het zwaar, nog eens iemand anders tussendoor helpen, weer blaadjes rechtleggen, foto´s van ons op ieder blaadje plakken, met heel veel zorg plaksel aanbrengen, stempel uitzoeken, een foto van ons voor zichzelf bewaren in zijn kastje, blaadjes rechtleggen, naast elkaar leggen, weer op elkaar leggen, enz., enz., enz.. Oke, dan is mijn geduld wel op. Het ergste komt dan nog. Doordat hij zo langzaam is geweest, is de opperchef al naar huis. Dus donderdag *want woensdag is een feestdag* mogen we weer terug komen. En dat voor een registratie waarvan in mijn visum staat dat ik hem niet nodig heb. Maarja, dit is India hè, en dus allemaal heel normaal.
Trouwens, het reizen zelf is super gezellig. We krijgen vanalles te eten tussendoor: Puf, Chapati, Doza, echt super lekker allemaal. En we zijn zelfs nog langs de Coffee Company geweest voor een overheerlijke ijskoffie en muffin. We voelen ons nou al een hechte familie. Anita begint zelf al iets teveel te moederen, haha! Kumar leert steeds beter engels en heeft al besloten om naar Nederland te komen. De pastoor trakteert ons op teveel lekkers. Dus allemaal super geweldig.
Gelukkig kunnen we vandaag op het SMART blijven. Het contact met de vrijwilligers en patienten is hel leuk. Wij leren de vrijwilligers engels en zij ons tamil, zodat we redelijk met de patienten kunnen communiceren. Nou nog de mooie traditionele kleding van hier en we zijn compleet.
Ik moet wel toegeven dat het christendom hier heel belangrijk is. In ieder gesprek komt het wel terug. Maar ze vinden het niet erg dat wij niet gelovig zijn (niet actief in ieder geval).
We zijn ook al leuke beestjes tegengekomen. Een kakkerlak die uit mijn tas kwam met veel gegil tot gevolg. De arts dacht al dat er iets ernstigs aan de hand was. En een heleboel grote spinnen. Hilde en ik hebben gisteren al geruzied over het vergassen van ze (omdat ik dat echt heel zielig vind en ze wel allemaal voor haar wil vangen!). Maar helaas, voordat ik het wist werd ik vergast door Hildes *ow, nee het is echt niet gevaarlijk voor mensen* vergif waardoor ik spontaan verkouden werd en we van de slappe lach weer eens voor de verandering te laat gingen slapen. EN dan maar weer vroeg uit bed zien te komen.. Het gevolg is omgegooide melk door het hele slaapvertrek en weer een uur later, omdat het opruimen hier niet zo'n succes is, haha! Maar goed, dan kunnen we wel meteen beginnen met intraveneus injecteren, wondzorg en tamil-les. Het gaat hier wel allemaal heel anders dan in Nederland. Verlopen medicaite, dubbel gebruikte spuiten, andere manier van wondzorg en intraveneus injecteren. Je ziet de verschillen heel goed, maar ookal is de manier hier niet te bedenken in Nederland, het werkt wel en de mensen kunnen snel naar huis. Echt geweldig wat ze hier voor de mensen doen. En dat allemaal op vrijwillige basis. De patienten hoeven niks te betalen. Dat is iets wat je in Nederland nooit zult zien. Super mooi dus. En we kunnen heel veel van ze leren en zij van ons.
We hebben net onze eerste operatie uitevoerd. De dokter heeft ons begeleid. Ik als anesthesiemedewerker en Hil als ok-assistent, Kumar als anesthesist en Radha als instrumenterende. Niks airflow systemen, de deur stond gewoon open. Hier kan het gewoon niet anders, je hebt de luxe niet. Kumar en Radha zijn niet gediplomeerd, maar weten door ervaring precies wat ze moeten doen. De arts zei wat er allemaal moest gebeuren en ik moest Tamine (anestheticum) en diclofenac (pijnstiller) geven door op de symptomen van de patient te letten. De pols en saturatie was het enige wat gecontroleerd kon worden. De rest moet je zelf inschatten door observatie. Binnen een kwartier waren we klaar. Er werd een poliep verwijderd bij de baarmoedermond. De patient was haast meteen weer wakker. Vervolgens hebben we haar met een soort hangmat moeten vervoeren naar een brancard en daarna op een hard bed in een ruimte vol andere patienten gelegd. Indiase mensen hechten weinig waarde aan privacy en hebben graag mensen om zich heen. Dat scheelt, want er zijn hier alleen maar grote zalen. Daarna sprong Kumar op de brancard en wij door het dolle heen hem duwen en lol hebben. Dat is nog eens een andere manier van aanpak, haha! Alles was heel goed gegaan zonder complicaties. Daarna hebben we ook allemaal samen gegeten (om 10u eindelijk klaar met werken) en er is dan niemand bij de patienten op hun familie na. We zijn wel meteen daar als er wat mocht zijn.
Foto's van onze verblijfplaats volgen nog. Het internet hier is slecht, dus ben al blij met dit bericht.
Super bedankt voor alle berichtjes! Ik lees ze altijd met veel plezier, maar heb inderdaad geen tijd om ze allemaal individueel te beantwoorden. Dit weekend blijven Hil en ik hier en hopen we meer tijd te hebben om te internetten.
You know I love you!
XOXO -R.