Heavy week, met regen en friends

Hoi lieve allemaal. Op het moment logeer ik bij Jeyachandran en zijn vrouw in Bangalore. Eindelijk even fatsoenlijk internet. Het was me het weekje wel.
Maandagnacht schrok ik wakker door zwaar onweer en heel harde regen. Niet echt normaal voor India in deze maanden. Zo'n regen heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik dacht echt dat de ramen zouden inslaan en Hilde werd wakker doordat recht boven haar hoofd een lek zat. Ze snapte er niks van totr ze haar oordoppen uit deed (dit i.v.m. het vele zingen en lawaai maken van Anita en haar girlscrew van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat). Ik was echt bang om weer te gaan slapen en in een overstroomde kamer wakker te worden. Gelukkig viel dit reuze mee, omdat we op de bovenste verdieping slapen.
India zien op deze manier is echt anders. Wel is het gelukkig nog steeds warm. Na de erg korte nacht zijn Hil en ik er niet helemaal bij. Gelukkig is er vanalles te doen in het centrum waardoor we niet in slaap vallen. Ze gebruiken hier echt veel andere medicijnen dan in Nederland. Wennen dus. Maar het samenwerken met de Indiase girls gaat heel goed. De communicatie gaat steeds beter. Anita heeft een baan aangeboden gekregen in Chennai en vertrekt zondag al. Dat zal voor heel veel verandering gaan zorgen denk ik. Ten eerste worden we wat minder lastig gevallen over G-O-D. Niet vervelend bedoeld, maar als je in ieder gesprek een preek over hem moet aanhoren heb je het na een tijdje wel gehad. Vooral als er geen speld tussen te krijgen is als je je eigen mening over dit onderwerp wilt geven. Vandaag heb ik er al een verhitte discussie over gehad met een vriend van de dokter en dat vond ik heel erg zwaar, omdat hij zei dat God voor een reden mijn allerliefste oma Gert het laatste jaar van haar leven zo heeft laten lijden. Geen vrolijk onderwerp dus.
Ten tweede zal het eten heel anders worden. Anita wil het liefst altijd koken. Over het algemeen is dit heel lekker met Chepati en groenten, maar ze is ook heel koppig als je aangeeft dat je liever iets anders wilt. Dit was gisteren ook het geval. Vijf mensen gaven aan dat ze de wokgroenten liever vers aten, maar ze lachtte het weg en maakte er een veel te spicy vreemde sausje/prutje van dat niemand lekker vond. Echt zonde voor alle lekkere groenten.
Nog even terugkomend op de vragen van Ger. Het Indiaas eten bestaat voornamelijk uit rijst met dal (een prutje van groente en pittige kruiden, chilli's, meestal mint en mosterdzaad en heel veel olie. Veel olie gebruiken ze bij al hun eten, dus niet echt gezond. Verder eten ze hierbij vaker nog dosa (lijkt op een pannekoek van rijst) of chepati (gemaakt van deeg, water, zout en olie). Als het eten maar goed gekruid en pittig is, dan vinden ze het prima. Ik persoonlijk proef dan helemaal niks meer op veel te pittig na, haha. Dus houd het vooral bij chepati met nutella, of pindakaas met banaan (echt een aanrader;)).
De werkstijl van de Indiaase mens is ontzettend traag, en dat is een understatement. Ik snap nou helemaal waarom zij iedere dag (7 dagen in de week) van 7u 's ochtends tot minstens 20u 's avonds werken. De arts doet bijvoorbeeld een half uur over een patient waar ze bij ons 5 minuten voor nodig hebben (dit doordat hij tussendoor met ons kletst, belt, grapjes maakt met de patient, speelt met het kindje dat iets heeft, of heel langzaam de behandeling of medicatie voorschrijft). Hier noemen ze het aandacht voor de patient, maar ik vind juist dat de patienten onnodig lang moeten wachten voor ze aan de beurt zijn en daarbij dan ook nog eens maar halve aandacht krijgen omdat de arts met ons of de vrijwilligers bezig is. Maar dit is gewoon een totaal andere manier van werken. Ook hebben de vrijwilligers bijvoorbeeld het hele weekend gewerkt, maar vraag me niet wat ze hebben gedaan, want Hilde en ik zagen nergens ook maar enig verschil (het hospital zag er nog precies hetzelfde uit als voor het weekend, met overal verspreidde medicatie en onopgemaakte bedden, etc.). Dit is voor ons Nederlanders moeilijk te begrijpen denk ik.

Even verder met deze week.
Dinsdag zijn twee vriendinnen van onze school samen met hun stagebegeleider en een vriend van hem en twee Amerikaanse vrijwilligers en een Indiase arts op bezoek gekomen. Echt heel leuk om weer even contact te hebben met deze meiden. Woensdag zijn we met de hele groep en Kumar (die heel erg op dreef was en grap na grap maakte, echt te leuk) naar een tribal geweest, een heel arme gemeenschap midden in de olifantenjungle (helaas geen olifanten gezien, alleen enorme drollen). Dit was een geweldige rit in een jeep, waarbij je alle kanten op vloog omdat de weg die we moesten nemen amper een weg te noemen is. Echt, de natuur hier is adembenemend (heb helaas nog steeds geen kans gehad om mijn foto's te uploaden).
De hele ervaring was super heavy. Hil en ik hebben de arts geholpen met het uitdelen van de medicatie aan de mensen die het het meest nodig hadden. Denk daarbij aan weeskinderen die niemand hebben en waarvan een waarschijnlijk een vergevorderde vorm van kanker had zonder mogelijkheid om naar een ziekenhuis te gaan, een verstandelijk beperkt meisje dat door de hele groep verstoten is en alleen weet dat ze haar hand moet opsteken om heel misschien iets te krijgen (ze was te smerig om te verwoorden, met heel vieze kleren, overal was ze zich aan het krabben, super mager en haar gebit praat ik niet eens over) en een jonge jongen van pas 27 jaar die waarschijnlijk lepra heeft (zag je aan de verwrongen handen). Dit mocht nog niet bekend worden omdat hij dan meteen verstoten zou worden, maar moest ook snel behandeld worden omdat anders waarschijnlijk de hele tribal besmet zou raken. Ook hadden heel veel kinderen "dreadlocks" en bruinig haar, dat staat voor een vitaminen en mineralen tekort en te eentonig voedsel.
Hilde, ik en de arts gaan proberen om iedere maand een bezoek te brengen aan deze tribal en dan weer medicatie uit te delen en ernstige gevallen door te verwijzen (als daar een mogelijkheid toe is).
Daarna hebben we het nog heel gezellig gehad met de meiden. Toen we donderdagochtend afscheid wilden nemen, bleken de Amerikaanse vrijwilligers een lam te hebben gekocht. Die moest dus 10u mee terug reizen naar Chennai in een volgepropte jeep (met maar liefst acht mensen). Natuurlijk moest ik me hiermee bemoeien. Nadat ik het lammetje kalm genoeg had gekregen, heb ik het laten blinddoeken waardoor het minder eng voor hem is. Ik krijg nog te horen hoe de reis is afgelopen, dus ben heel benieuwd..
'S middags om 2u hebben we afscheid genomen van Anita, die we niet meer voor haar vertrek zien, en zouden we naar Bangalore afreizen met de arts. Uiteindelijk werd het vertrek, maar, een half uur uitgesteld omdat de achterdeur van de jeep gemaakt moest worden. Toen we uiteindelijk op weg waren, was er iets mis met een band. Dus werden Hilde en ik gedropt bij pastoor Jon en brother James zijn huis, zodat de jeep gemaakt kon worden. Dit was wel heel leuk, omdat er bij het huis van brother James allemaal weeskinderen waren en een boel honden en katten. Dit eindigde voor mij dus in een wandeling met beide honden gevolgd door een stapel heel erg gezellige weeskinderen. We hebben ons echt vermaakt en waren een hele bezichtiging voor de buurt, die dit beeld hilarisch vonden. Deze ontspanning heeft me echt goed gedaan, aangezien ik toch wel veel last heb van heimwee, hoe leuk het hier ik is. Ik mis mijn familie, vrienden en dieren ontzettend erg. Maar het ongedwongen contact met de dorpelingen en het spelen met de dieren maakt veel goed.
Uiteindelijk konden we om half 5 vertrekken naar Bangalore, heerlijk in de spits dus. Om 20u waren we bij het huis van de dokter en zijn we amerikaans pizza gaan eten in een restaurant. Echt klef en niet zo lekker als je al heel lang niks gegeten hebt en dan zoiets vettigs neemt. Het ijsdessert was trouwens wel overheerlijk;).
Ik ga maar weer eens stoppen met mijn verhaal, want ben echt moe en Hilde en ik zijn van plan vanalles te gaan ondernemen dit weekend in Bangalore en daar heb ik voldoende energie voor nodig.
Weltruste alvast (al duurt het slapen gaan bij jullie vast nog heel lang, haha), en tot mijn volgende bericht. Bedankt voor alle super reacties, ik vind het echt heel lief en het geeft me veel steun.

Love you all, Xx Robbin